“Make up your mind!” of “Focus hebben is belangrijk, niet zo zwabberen!” zijn opmerkingen die ik vaak gehoord heb en die echte dooddoeners zijn. Natuurlijk denk ik er wel over na wat ik nu precies wil zijn, ben ik die Personal Assistant die social savy is of ben ik die Social Media Manager of Online Marketeer die toevallig ook goed is in haar werk als Personal Assistant? Natuurlijk ben ik een sociaal dier en onlangs nog het “het knuffeldier van de straat” werd genoemd. 

In mijn werkzame carrière ben ik voornamelijk bezig geweest in sociale functies binnen commerciële organisaties. Denk dan aan Account Management of als Personal Assistant. Mijn werk als Social Media Manager verklaart natuurlijk ook het een en ander, het sociaal zijn! Mijn eerste dagen als kok bij Brasserie Springer waren vooral leuk en erg interessant. Nieuwe dingen proberen, ervaren en leren is toch wel op mijn lijf geschreven, want ik ben van nature iemand die altijd alles wil weten. Werken aan mooie gerechten, opmaken van de borden en alle ingrediënten zo voorbereiden dat er op het moment suprême geen extra werk meer aanzit is gewoonweg een leuke ervaring.

Maar daar komt het sociale dier weer om de hoek kijken, want werken in de keuken is…. hoe zal ik het zeggen? “Werken in de keuken!” Wat ik bedoel is dat je daar met een klein team de blaren op de voeten en handen moet werken om iets moois neer te zetten, maar het contact met de klanten dat zit er domweg niet in. Natuurlijk loopt chefkok Per zijn ronde door het restaurant na een avond hard buffelen, maar als kokkie doe je dat niet. Klaar is klaar, inpakken en wegwezen. En dat is dus precies wat ik mis in de keuken, het contact met de klanten en dus is het weer tijd voor verandering!

De ogen van Margaux keken me vol verwachting aan, zoals Suus de chefkok aankijkt als ze weer een mals stuk vlees van hem wil hebben.

Margot Boerefijn AKA Margaux (naar die wijn uit de Bordeaux) stond als een blij kind te springen en in haar handen te klappen “jeuj!”riep ze hard toen ik vertelde dat ik het contact met de gasten zo mis wanneer ik in de keuken aan het werk ben. “natuurlijk is het leuk met zo’n hecht team, er wordt veel gelachen en hard gewerkt en het is echt super chill om dit te doen” zei ik vol enthousiasme. De ogen van Margaux keken me vol verwachting aan, zoals Suus de chefkok aankijkt als ze weer een mals stuk vlees van hem wil hebben (Suus = huishond van Springer), ik was er even stil van voor ik verder ging “Maar ik ben een sociaal dier en ik mis het contact met de klanten. De klanten het naar het zin maken, ze verwennen met lekker eten, een wijntje bijschenken, een grap en een grol en soms een leuk gesprek.” Margaux was stellig, want dat is ze namelijk altijd, en maakte in een split-second de keuze “Gaaf! Dan kun je aan het werk als gastvrouw, wijn inschenken en de mensen het naar het zin maken. Als er één iemand is die dat kan, dan ben jij het wel!” gaf ze me nog net even mee toen ze alweer uit het zichtveld was verdwenen.

Zwemmen maar

En dan is je eerste avond in de bediening aangebroken, als 44 jarige heb je opeens twijfel aan alles wat je doet of zelfs maar denkt. De meest simpele dingen lijken opeens hoge bergen, té moeilijk om te doen en laten je hersens weer kraken zoals je deed op de crèche. Had ik ooit eens nagedacht over het vasthouden van meerdere borden? Nee natuurlijk niet! En al zeker niet wanneer die borden 160 graden Celsius zijn! Met een dienblad lopen deed ik thuis al liever niet, laat staan dat ik dat ga doen terwijl er zo’n 70 toeschouwers in een restaurant zitten en zitten te wachten op wat sensatie. Een biertje tappen, hoe moeilijk kan dat zijn? ik kan je verzekeren dat wanneer je de vraag krijgt van een tafel, er direct angstzweet uit elke porie komt die je stuk voor stuk laten weten dat je die mensen aan de tafel water voor moet gaan zetten. “Get a grip on yourself!” mompelde ik nog tegen mijzelf toen ik met het schaamrood op de kaken ging vragen wat de meest slimme manier was om een biertje te tappen. “Een écht natuurtalent!” riep Margaux naar me toen mijn eerste biertje gewoonweg perfect van de tap kwam. Met verwondering staarde ik naar het glas Jupiler terwijl ik een knuffel van Margaux kreeg. “hup hup! De volgende, doorgaan nu” kwam streng uit de mond van Margaux. Toch is het een lieve schat hoor, die Margaux, ze houdt wel van aanpakken en niet zeiken. Gewoon doen wat je moet doen en dan komt het vanzelf wel goed. Margaux is niet, zoals bijvoorbeeld de PVDA, van eerst wat uurtjes thee drinken, praten, veel knuffelen en pedagogische gesprekken, nee ze gooit je in het diepe maar kijkt wel toe hoe je het doet.

Ingewerkt

De eerste avond verliep eigenlijk goed, leuke gasten waarmee leuke gesprekken werden gevoerd. Rond hobbelen met een dienblad, vol, ging ook wel prima. Bier tappen, opnemen van de gerechten, wijnarrangementen bijhouden en zelfs de uitleg erbij geven ging eigenlijk wel goed naar mijn idee. Niet dat ik barst van het zelfvertrouwen, want ga maar na, ik heb pas een avond in de bediening gewerkt en ik dacht dus dat het wel goed ging. “Morgenavond draai je alleen als gastvrouw. Brennan en Bas zijn er, dus jullie redden het samen wel. Trouwens, het wordt niet zo druk” brabbelde Margaux me nog na terwijl ik mijn jas wilde aantrekken aan het einde van de avond. “wa..wat?” stamelde ik nog wat na (Ik vond dat zelf wel een erg professionele opmerking) “Je bent een natuurtalent! Het gaat best goed morgenavond” moest mijn gevoel van ongemak een beetje wegnemen. En zo was het dus dat ik de tweede avond alleen aan het werk was met Brennan en Bas waarbij er maar één (leeg) glas was gesneuveld en geen schokkende zaken hadden plaatsgevonden. “Dit zou best wel eens wat voor mij kunnen zijn, werken in de bediening” bedacht ik me aan het einde van de avond.

Nu ben ik 6 avonden verder, heb op 2e kerstdag ook gewoon meegedraaid in de bediening en heb zelfs de pas leren lopen. Voor de leken onder ons, dit is waar de borden worden geplaatst wanneer ze opgemaakt zijn en door de bediening naar de gasten gebracht kunnen worden. Iemand had wel mogen vertellen dat de “Pas” ook heet is, net als de borden.

Mede mogelijk gemaakt door Trudy Boerefijn en Edwin ;-)

Sociale kant van een restaurant

Zo ben ik er dus alweer achtergekomen dat ik een sociaal dier ben, en dat ik een baan moet zoeken waarbij ik mijn sociale eigenschappen kan toepassen. Of ik nu werk in de keuken bij Per, met Margaux in de bediening of Boven Springer als kok of bediening rondloop, het contact met de gasten is het allerbelangrijkste voor mij. De tegenhanger is natuurlijk dat er spontaan personeel moet werken in een restaurant die weten hoe etiquette werkt en hoe je met mensen omgaat. Wanneer de bediening weet hoe je dat het beste moet doen, dan komen de gasten natuurlijk wel terug, want de warme kant van het restaurant is een samenspel tussen de heerlijke gerechten die uit de keuken komen en de gastvrijheid van de bediening die er voor zorgen dat je welkom en op je gemak bent in een restaurant.

Moet ik focus hebben? Mag ik niet zwabberen? Of moet ik doen waar ik het beste in ben? Mag ik die Personal Assistant zijn die social media en Online Marketing goed kan uitvoeren. Of ben ik die Online Marketeer die zo sociaal is dat ze zelfs personal Assistant kan zijn. Hoe het ook zij, ik ben een sociaal dier en het knuffeldier van de straat, en ik ben er trots op!

Voor allen een goed, gezond, sociaal en culinair 2016!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht De echte warme kant van Brasserie Springer verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Wanneer je thuis, als hobbykok, voor je gasten gaat koken, dan loopt het zweet je soms op de rug wanneer je bezig bent in de keuken. De oven staat te loeien, de pannen zijn heet en je bent aan het goochelen om alles op één bepaald moment op de borden te zetten en op te dienen. Het is dan even doorpoten, schakelen, checken en dubbel-checken en dat terwijl je al even bezig was om alles voor te bereiden. Ik ben al geen grote eter, maar wanneer ik een paar uurtjes in de keuken aan de gang ben geweest, dan is mijn eetlust wel tot een dieptepunt gedaald en na een paar wijntjes kun je mij letterlijk wegdragen.

Ik heb nu 4 dagen Per Boerefijn en Jelmert Mourik geholpen in de keuken van Brasserie Springer in Schoonhoven. Een van de eerste termen die ik hoorde tijdens de rondleiding door Per was “de warme kant” en de “koude kant” en je maakt razendsnel de conclusie dat aan de warme kant het warme eten wordt voorbereid en aan de koude kant de koude voorgerechten. ‘Check’ dacht ik nog en vond dat erg logisch. Maar als hobbykok kun je jezelf een hele pientere tante vinden, maar je komt er al vrij snel achter dat je met je 44 jaar opeens weer 16 jaar voelt doordat je totaal geen besef hebt hoe gerechten in een écht restaurant bereid worden. Mijn reis begint aan de koude kant en eindigt met een beslagen bril aan de warme kant

Koud

In mijn vorige blog, Mise en place op de bucketlist, kon je al lezen dat ik op een zaterdagavond Per mocht helpen aan de warme kant van de keuken. Elke dag zijn de helden van de keuken bezig om werkelijk alles voor te bereiden en, op het moment suprême, worden deze zorgvuldig bereidde ingrediënten tot een mooi gerecht omgevormd. Waar je de hele dag bezig bent met koude ingrediënten, snijden, spoelen, schoonmaken en dat soort ongein, ben je aan het einde van een dag tot op het bot toe koud. En wanneer er warme ingrediënten zijn bereid, dan moet het tenslotte weer afkoelen en mag je alsnog de koelcel in om daar nog kouder te worden, want alle ingrediënten moeten goed gekoeld blijven. Uiteindelijk, wanneer het avondeten in de maagjes van alle medewerkers van de keuken zit, wordt de keuken opgestart en worden alle bakken van de koelwerkbank gevuld met alle ingrediënten die zo mooi koel bewaard zijn in de koelcel. Zo’n koelwerkbank is overigens een echt drama kan ik je verzekeren, want je bent al koud en alle ingrediënten inclusief het werkblad zelf is ijskoud. Het is een soort werktafel, maar dan zo koud als een koelkast. Eronder zitten lades, met daarin ingrediënten als vlees en dat soort zaken. Onder een deksel op de werkbank, zitten allemaal bakken, die overigens ook gekoeld zijn, met daarin alle ingrediënten voor bij de hoofdgerechten. Denk dan de zuurkool, aardappelpuree, gestoofde peertjes, appel partjes, puree van champignons, gele biet, spruitjes, worteltjes en nog meer lekkernijen. Dit was mijn werkplek voor de avond, en het beloofde een warme avond te gaan worden!

De warme kant

Nog tot op het bot toe koud, klappertandend en mijn bril schoof, bij elke trilling van mijn lijf, naar het puntje van mijn neus, ik was er totaal niet klaar voor. Per legde mij uit hoe de borden opgemaakt moesten worden, en rammelde binnen een paar minuten 9 verschillende mooi opgemaakte borden in elkaar. Tot mijn stomme verbazing waren de borden koud en de ingrediënten waren, net als ik, behoorlijk koud. ‘De truc is dus, zodra ik het seintje geef, jij de borden in de Bentley stopt’ begon Per met een quasi nonchalante houding gevolgd door een knipoog. Met een half leven in de keuken, kan ik die houding wel begrijpen bedacht ik me en het enige wat ik nog op kon brengen naar Per was ‘Voor hoe lang?’ Het antwoord was er ook een die mij weer niet verraste ‘Tot ik zeg dat ze er uit mogen, een minuutje of 4 dus!’ De bonnen rammelde uit de printer en iedereen besefte dat de eerste gasten hun bestellingen hadden gedaan, we konden aan het werk!

nadat alle dampen vanuit de oven verdwenen waren en mijn beslagen bril weer wat zicht gaf, bleek dat de borden perfect waren verwarmd.

En dus kwam ik er achter dat “mise en place” eigenlijk heel logisch is, anders is het met 62 couverts op een avond niet te doen. Elke bon gaf voor- en hoofdgerechten en ik was allang blij dat ik maar één taak had, de borden opmaken voor het hoofdgerecht. En eigenlijk is het heel simpel, vanuit de koelwerkbank plaats je elke koud ingrediënt op een koud bord. Wat bolletjes aardappelpuree, spruitjes, worteltjes, gele biet enzovoorts, precies zoals Per had voor gedaan. En als afsluiting een heerlijke gestoofde peer op een toefje aardappelpuree. Ik was zo slim om foto’s te maken van de opgemaakte borden die Per had gemaakt, anders was het echt een chaos geworden. Zodra de bon uit de printer kwam, begon Per met het bakken van het vlees, heel kort, zodat daarna het vlees kon rusten en alle vezels weer tot rust zouden komen en de sappen zich weer zouden verdelen door het vlees. Aan de koude kant stond een andere kok de voorgerechten te maken en zodra die waren genuttigd door de gasten, werd het hoofdgerecht uitgeroepen, Per en ik stonden er klaar voor! Zodra Per het seintje gaf, gingen de opgemaakte, koude borden, de speciale Bentley-oven in waarbij veel vocht door de oven gejaagd wordt zodat de ingrediënten niet uitdrogen. Op dat moment werd het vlees in de oven gedaan en na uitvoerig checken door Per, kwam er uiteindelijk een seintje dat de borden er uit mochten. nadat alle dampen vanuit de oven verdwenen waren en mijn beslagen bril weer wat zicht gaf, bleek dat de borden perfect waren verwarmd op zo’n 160 graden en je snapt dat er 6 blaren voor nodig zijn om te beseffen dat je theedoeken moet gebruiken om de borden uit de oven te halen. Het vlees kwam daarna uit de oven en de gerechten werden door ons samen afgemaakt tot een mooie compositie. Na de ram op de bel, werden de borden uiteindelijk weggebracht naar de gasten die door het bedienend personeel in de watten werden gelegd en verzorgd werden. 62 couverts later was ik er kapot van, maar ik was tevreden ‘Weer wat geleerd! Life is good’ bedacht ik me terwijl ik een slokje wijn nam.

Als je er over nadenkt

Hoe mooi is het, dat wanneer je ergens over nadenkt, dat je tot de conclusie kan komen dat er over nagedacht is. Wat een mooi systeem, het mise en place, het koud opmaken, de bonnen, de kennis van alle medewerkers, de chefs, het is gewoon een geoliede machine waar iemand ooit goed over heeft nagedacht. Ik kan me voorstellen dat alle kok’s in Nederland, of waar dan ook, trots mogen zijn over hun rol in dit systeem en wanneer er weer een paar tevreden gasten naar huis keren, je beseft dat je het daar allemaal voor doet. Ik was er ook trots op, maar mistte wel één ding aan de werkzaamheden van deze avond, het contact met de klanten. En wie me kent, weet dat ik een sociaal dier ben en altijd wel een klik heb met de meeste mensen. In de keuken werk je met collega’s en zie je bijna, op een enkele uitzondering na, geen gasten en heb je geen tijd voor een praatje. Na dit avontuur in de keuken heb ik ondertussen al een aantal avonden meegeholpen in de bediening, als gastvrouw, en ik moet bekennen dat dit mij ook erg goed ligt. Het contact met klanten, wijn inschenken en wat uitleg geven daarover, de gasten verzorgen, verwennen en praten met de gasten die genieten van het heerlijke of romantische avondje. Ik moet er over nadenken, wat is de warme kant van een restaurant?

Brasserie Springer

Wil je meer weten als amateur kok of als foodie? Volgende week schrijf ik een nieuwe blog over mijn eerste ervaring in de bediening. Wil je meer weten over Brasserie Springer, dan kun je ze volgen op Facebook, Twitter of bekijk hier hun site en hopelijk treffen we elkaar daar snel!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht De warme kant verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Dingen die je ooit al eens had willen doen, dromen en dan deze dromen uit laten komen, op zoek gaan naar het onbekende achter sommige hele normale dingen, op zoek gaan naar jezelf  en door iets te doen, wijsheid, of zoiets, te vinden. Dat is best mooi toch? Stel je eens voor dat je zomaar de tijd had om dromen en wijsheden na te streven en jezelf te verrijken en je een beter mens te maken door gewoon dingen te doen. Niet dat ik nou zo filosofisch ingesteld ben, maar onbewust heb ik wel een paar dromen die ik gemakshalve even voor je op som:

1) Het klooster in gaan voor retraite
2) Op een chateau in Frankrijk een restaurant beginnen
3) Werken in een restaurant in de keuken of bediening
4) Personal Assistant zijn bij een grote CEO
5) Een topmarketeer zijn
6) Een eigen bedrijf hebben

Nog zo iets filosofisch, jezelf beter maken en ook nog iets doen voor anderen, gewoon omdat het kan! Ik wil niet beweren dat ik dé Socrates van de zelf uitgeroepen Foodies ben, maar wacht even… “WTF! Ik ben een bucketlist-isch-achtig-iets aan het afwerken!”

Afgelopen week ben ik, als een soort van nieuwsgierige foodie, begonnen als kok/keukenhulp bij Brasserie Springer in Schoonhoven. Niet om de Michelin-sterren van de hemel te koken, alhoewel…., maar om te leren hoe het is gesteld met mijn kennis als hobby-kok. Natuurlijk durf ik van mijzelf te zeggen dat ik goed kan koken, ook al verpruts ik ook wel eens een gerecht, en koken voor een grote groep gaat me makkelijk af, maar durf ik als amateur ook te stellen dat ik een goede kok ben? Tricky, vind ik zelf. Een droom is dus iets wat je graag uit wilt zien komen. En dromen doe ik! Geloof me, zie de lijst hierboven, maar ik had nooit durven denken dat ik in een restaurant de kneepjes zou leren van de enthousiaste chefs Per Boerefijn en/of Jelmer Mourik van Brasserie Springer.

Voorbereiden, voorbereiden en nog eens voorbereiden

Omdat je het niet weet, is je beeld van wat een kok in een restaurant daadwerkelijk met je eten doet, wellicht wat ver weg van de werkelijkheid. Natuurlijk worden je frietjes niet ter plekke gesneden, de sausjes niet per tafel gebonden tot een mooie saus en is het een raar idee dat je steak rechtstreeks van de pan op je bord komt zonder even te rusten. Alles, maar dan ook werkelijk alles wordt vooraf zo voorbereid dat, op het moment dat de bestellingen van de gasten zijn gedaan, de medewerkers van de keuken aan de slag kunnen met het maken van de gerechten. In Frankrijk noemt men dit “Mise en place” en wij in Nederland hebben daar dan weer een bijzonder harkerig en bot woord voor uitgevonden “Mastiek maken“. Aangezien ik een Bourgondiër ben, bezig ik alleen nog maar met de mooie Mise en place

En hoe ziet zo’n dag er dan uit, voor de andere nieuwsgierige hobby-koks en Foodies onder ons, die dit best wel eens zouden willen weten. Een kleine greep van 2 middagen mee lopen:

Veel snijden, denk aan 20 kilo frietjes snijden en garen,
Heel veel winterpeen en gele biet schoonmaken met “het hoefijzer” en dan weer in plakken snijden,
Boter in plakken snijden, wel zo handig als de gasten direct een broodje met wat gezouten boter willen hebben voorafgaand aan het voorgerecht,
Deeg maken voor de koek bij het nagerecht,
Hertenbiefstuk ontvliezen en de “bil” eraf snijden, kilo of 20,
Wild zwijn garen in 60 graden voor 48 uur,
Vacumeren van alle verse ingrediënten,
Salades schoonmaken en spoelen en omdat je het al zo koud had mocht ik ze ook gelijk in ijswater knapperig maken, Gerookte spek snijden,
Pesto maken onder toeziend oog van Jelmert
En natuurlijk alles proeven wat te proeven valt
Verder loop je, als ik Jelmer mag geloven, zo’n 16 kilometer op een werkdag tussen de keuken, bijkeuken, patisserie en de keuken boven waar nog een aantal ovens staan. Geloof me, ik weet wat hard werken is! Maar dit was toch wel heel erg heftig maar leuk om te doen! Ik ben in 3 middagen werken zo’n 1,5 kilo kwijtgeraakt, ergens tussen de keuken en de bijkeuken in. En na een glaasje wijn als afsluiting van een drukke dag was zo blij als een kind wanneer ik weer mijn kussen onder mijn hoofd voelen.

De Bourgondiër heeft het druk

Zaterdagavond mocht ik weer acte de présence geven en bij binnenkomst in de keuken keek Per me alweer met olijke ogen aan “jij maakt vanavond de borden op aan de warme kant” riep hij boven de afzuigkappen uit. Na een zéér korte introductie en uitleg hoe de borden opgemaakt moesten worden, werd de ruimte vrij gemaakt voor me en kon ik aan de slag. Gek als je bedenkt hoe de “bonnen” werken die vanuit het restaurant komen, maar je eigenlijk net nooit precies kan duiden hoe het werkt. Geloof me dat je binnen 5 minuten precies doorhebt hoe het systeem van de bonnen werkt en wat er verwacht wordt van je. En dus na 3 uur ploeteren in een hete keuken, 62 couverts verder en 6 blaren van de oven die Per liefkozend “De Bentley” noemt, sta je met trots een glaasje wijn achterover te klokken. Dan pas kom je er achter dat een halve liter water op zo’n avond net iets te weinig is. Maar mijn hemel, wat is dat een rush zeg! Hoe gaaf is het dat je 62 personen een mooi bord voor hebt kunnen zetten, en op een manier dat thuis echt niet voor elkaar te krijgen is. En de vrolijkheid en de grappen en grollen van dit leuke team maken het tot een hele mooie ervaring die bijdraagt aan het gevoel dat hier eten met passie worden bereid.

Wat is een kok

Ben ik dan nu eindelijk zover dat ik mijzelf kok kan noemen? Nee! ik ben er stellig in, koken in een restaurant is heel anders dan wanneer je dat thuis doet. Toch is het koken in een restaurant weer makkelijker dan thuis, want je weet elke dag welke gerechten er geserveerd moeten worden hoe hoe het bereid moet worden. Waar je thuis altijd nét die moeilijke of streberige gerechten kiest waarvan je vrienden denken dat je écht een sterren-kokkie bent, heb je in een restaurant al meer ritme op de gerechten. In een restaurant weet je na een week wel hoe de samenstelling is van de sausjes bij je gerechten of hoeveel je precies moet voorbereiden om een avond door te komen, dus vraag ik me nu hardop af waar het koken moeilijker is. Een ding is wel gelijk aan koken bij jezelf thuis of in een restaurant, zonder passie is er geen reet aan en dat zullen de gasten wel degelijk proeven. Dus ja, ik ben een kok!

Learnings

Wat je ook doet, doe het met passie en met trots. Niet omdat je iets moest leren vroeger op een school, maar omdat je het leuk vindt om te doen, omdat je er energie van krijgt, omdat je hart er ligt en omdat het iets toevoegt aan de beleving. Ik weet nu dat er hard gewerkt wordt in een restaurant en dat de koks in de keuken hun leven in het bereiden van eten stoppen en zal in de toekomst met een nog betere beleving een restaurant binnen stappen, dat staat vast. Wat ook vast staat, is dat ik nog veel te leren heb in een professionele keuken, niet om voor mijzelf te doen maar omdat het zo leuk is om te doen, voor mensen zorgen. Dat brengt me op het volgende, vanavond zal ik voor het eerst als gastvrouw werken bij Brasserie Springer, want ook dit wil ik begrijpen. Zo ben ik nu eenmaal, het ziet er leuk uit en dus wil ik het kunnen, je weet maar nooit of je je droom echt gevonden hebt.

Brasserie Springer

Wil je meer weten als amateur kok of als foodie? Volgende week schrijf ik een nieuwe blog hoe het proces van koken in de keuken van dit restaurant precies werkt. Wil je meer weten over Brasserie Springer, dan kun je ze volgen op Facebook of bekijk hier hun site en hopelijk treffen we elkaar daar snel

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Mise en place op de bucketlist verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Quality time voor jou en je partner, gewoon leuke dingen doen, veel uitslapen, wijn drinken zoveel als je kunt en genieten van de mooiste gerechten die je kent. We hadden een lang weekend gepland in het laatste weekend van maart. Je verwacht regen, storm of sneeuw of uren lang wijn drinken voor de kachel “We doen eerst een lunch in Antwerpen en daarna boodschappen doen bij de Carrefour. Hopelijk kunnen we een terrasje pakken als het mooi weer is” riep ik profetisch een week van te voren.

Stad van Antigoon
Antwerpen, maar de Belgen noemen het Antwerp, ligt iets meer dan een uurtje rijden vanaf het mooie Utrecht. Waarom zou je weer een stad of restaurant proberen wat je al kent ? Nee, Antwerpen is een leuke moderne stad, mooie cultuur, een schitterend historisch centrum en voldoende restaurants om eens iets anders te eten dan de standaard gerechten uit de Nederlandse keuken. Ik ga ook graag naar Antwerpen omdat er dicht in de buurt een mooie Carrefour is, in Burcht om precies te zijn. Dit was dan ook mijn dubbele agenda van deze dag.

De lunch was om de vingers bij op te eten. Op de handschoenmarkt zit een klein restaurantje ’t Putke met een briljant mooi uitzicht op de Onze lieve vrouwekathedraal. Volop in de zon nemen wij het eerste glas droge witte wijn. Geloof me, in maart met een temperatuur van 20 graden heb je echt het gevoel alsof je in het zuiden van Europa vakantie aan het vieren bent. Ik nam als gerecht het Vlaamse stoofpotje met frites en mijn partner een vis pannetje. Heerlijk mals rundvlees met een zware donkerbruine saus met een smaak van ontbijtkoek en een vleugje donker bier. De Fransman naast ons wilde wel precies weten wat het was en keek een beetje zuur toen hij op aanraden van zijn Belgische zakenpartner en hap geroosterd brood met gerookte zalm nam. Na een uur tafelen en 2 glazen witte wijn verder, besloten we om nog even wat rond te dwalen in de stad voordat we inkopen gingen doen bij de Carrefour. Nadat we bij BbyB een box Goddelijke haute cuisine-chocolade hadden gekocht, besloten we om Antwerpen en haar historische centrum te laten voor wat het was.

Vakantie in Frankrijk
Iedereen die wel eens in Frankrijk op vakantie is gegaan met een tent of caravan kent het wel, de briljant grote Hypermarchés als SuperU, Auchan of de Carrefour’s van deze wereld. En die gekke Belgen hebben er dus heel wat in dat mooie kleine landje van ze. Ikzelf krijg altijd het gevoel dat de supermarktketens in Nederland deze keten moedwillig tegenhoudt en ons ontziet van een mooie supermarktbeleving, goed eten, briljante wijn maar vooral van efficiënt boodschappen doen.

Hobbykok
Bij een super- of hypermarché kun je werkelijk alles kopen, inrichting voor je tuin, huis, elektronica, kleding, boeken, kantoorartikelen, het is te veel om hier te omschrijven. Maar als hobbykok gaat mijn hart sneller kloppen door de Carrefour. Hemel op aarde, paradijs, de 7e hemel, noem alle superlatieven maar op. De vleesafdeling is groter dan een gemiddeld grote slager in Nederland op voorraad heeft liggen. De broodafdeling is uitgebreider dan stokbrood, fabrieks-croissants, wit-, bruin-, volkoren en speltbrood die een bakkerij heeft liggen en op de groenteafdeling van de hypermarchés liggen groenten waar de gemiddelde veganist nog nooit van heeft gehoord.
Wij waren op een missie bij de Carrefour in Burcht, op zoek naar foie gras en/of confit de canard die diervriendelijk waren geproduceerd. In Frankrijk kun je deze aanschaffen bij de vleet, want die Fransen weten wat echt lekker eten is. De Belgen waren iets minder bedeeld en het was een forse zoektocht om een mooie confit de canard te vinden. Dit was pas de eerste gang van de voedingsafdeling van de Carrefour. De tweede rij was minder lastig, de wijnafdeling. Een rode Anjou, Barbaresco d’Alba en een mooi resultaat uit de kelderrestanten: Saint Émilion Grand Cru Classé voor maar € 20,- Wij wisten het zeker, deze laatste fles paste uitstekend bij een foie gras!

Op de vleesafdeling weet je werkelijk niet wat je wilt kopen. Een heel- half- of een klein deel van een varken of koe. Foie gras, bavette, longhaas, Jodenhaas of gewoon een ossenhaas. Van kalfszwezerik tot niertjes, hersenen en longen, alles ligt klaar om te worden opgegeten en alles is er van topkwaliteit, hier kon ik de mooiste gerechten van maken als we weer thuis waren. De foie gras kwamen we al snel tegen op de vleesafdeling, en recept dat je zelf nog even af moest garen in de oven op 160 graden. Anders dan gepland gingen we weg met 6 flessen Goddelijke wijn en een schaal met foie gras du canard.

Advies
Maak van boodschappen doen een deugd, ga naar België en bezoek daar een Hypermarché als Carrefour en koop daar dingen die je in Nederland niet kunt kopen in een supermarkt. Als klapper op de vuurpijl maak je er een leuk dagje uit van en bezoek je een van de Belgische steden en snuif wat cultuur op. Wanneer je in de avond weer thuis bent kook je de heerlijkste gerechten met de boodschappen uit België. Hoe leuk is dat?

Salut!

Hierbij geef ik aan geen enkele financiële band te hebben met de Carrefour, Antwerpen of België.

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Antwerpen of Anda Verpa: Belgische stoofpot verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.