Wanneer je thuis, als hobbykok, voor je gasten gaat koken, dan loopt het zweet je soms op de rug wanneer je bezig bent in de keuken. De oven staat te loeien, de pannen zijn heet en je bent aan het goochelen om alles op één bepaald moment op de borden te zetten en op te dienen. Het is dan even doorpoten, schakelen, checken en dubbel-checken en dat terwijl je al even bezig was om alles voor te bereiden. Ik ben al geen grote eter, maar wanneer ik een paar uurtjes in de keuken aan de gang ben geweest, dan is mijn eetlust wel tot een dieptepunt gedaald en na een paar wijntjes kun je mij letterlijk wegdragen.

Ik heb nu 4 dagen Per Boerefijn en Jelmert Mourik geholpen in de keuken van Brasserie Springer in Schoonhoven. Een van de eerste termen die ik hoorde tijdens de rondleiding door Per was “de warme kant” en de “koude kant” en je maakt razendsnel de conclusie dat aan de warme kant het warme eten wordt voorbereid en aan de koude kant de koude voorgerechten. ‘Check’ dacht ik nog en vond dat erg logisch. Maar als hobbykok kun je jezelf een hele pientere tante vinden, maar je komt er al vrij snel achter dat je met je 44 jaar opeens weer 16 jaar voelt doordat je totaal geen besef hebt hoe gerechten in een écht restaurant bereid worden. Mijn reis begint aan de koude kant en eindigt met een beslagen bril aan de warme kant

Koud

In mijn vorige blog, Mise en place op de bucketlist, kon je al lezen dat ik op een zaterdagavond Per mocht helpen aan de warme kant van de keuken. Elke dag zijn de helden van de keuken bezig om werkelijk alles voor te bereiden en, op het moment suprême, worden deze zorgvuldig bereidde ingrediënten tot een mooi gerecht omgevormd. Waar je de hele dag bezig bent met koude ingrediënten, snijden, spoelen, schoonmaken en dat soort ongein, ben je aan het einde van een dag tot op het bot toe koud. En wanneer er warme ingrediënten zijn bereid, dan moet het tenslotte weer afkoelen en mag je alsnog de koelcel in om daar nog kouder te worden, want alle ingrediënten moeten goed gekoeld blijven. Uiteindelijk, wanneer het avondeten in de maagjes van alle medewerkers van de keuken zit, wordt de keuken opgestart en worden alle bakken van de koelwerkbank gevuld met alle ingrediënten die zo mooi koel bewaard zijn in de koelcel. Zo’n koelwerkbank is overigens een echt drama kan ik je verzekeren, want je bent al koud en alle ingrediënten inclusief het werkblad zelf is ijskoud. Het is een soort werktafel, maar dan zo koud als een koelkast. Eronder zitten lades, met daarin ingrediënten als vlees en dat soort zaken. Onder een deksel op de werkbank, zitten allemaal bakken, die overigens ook gekoeld zijn, met daarin alle ingrediënten voor bij de hoofdgerechten. Denk dan de zuurkool, aardappelpuree, gestoofde peertjes, appel partjes, puree van champignons, gele biet, spruitjes, worteltjes en nog meer lekkernijen. Dit was mijn werkplek voor de avond, en het beloofde een warme avond te gaan worden!

De warme kant

Nog tot op het bot toe koud, klappertandend en mijn bril schoof, bij elke trilling van mijn lijf, naar het puntje van mijn neus, ik was er totaal niet klaar voor. Per legde mij uit hoe de borden opgemaakt moesten worden, en rammelde binnen een paar minuten 9 verschillende mooi opgemaakte borden in elkaar. Tot mijn stomme verbazing waren de borden koud en de ingrediënten waren, net als ik, behoorlijk koud. ‘De truc is dus, zodra ik het seintje geef, jij de borden in de Bentley stopt’ begon Per met een quasi nonchalante houding gevolgd door een knipoog. Met een half leven in de keuken, kan ik die houding wel begrijpen bedacht ik me en het enige wat ik nog op kon brengen naar Per was ‘Voor hoe lang?’ Het antwoord was er ook een die mij weer niet verraste ‘Tot ik zeg dat ze er uit mogen, een minuutje of 4 dus!’ De bonnen rammelde uit de printer en iedereen besefte dat de eerste gasten hun bestellingen hadden gedaan, we konden aan het werk!

nadat alle dampen vanuit de oven verdwenen waren en mijn beslagen bril weer wat zicht gaf, bleek dat de borden perfect waren verwarmd.

En dus kwam ik er achter dat “mise en place” eigenlijk heel logisch is, anders is het met 62 couverts op een avond niet te doen. Elke bon gaf voor- en hoofdgerechten en ik was allang blij dat ik maar één taak had, de borden opmaken voor het hoofdgerecht. En eigenlijk is het heel simpel, vanuit de koelwerkbank plaats je elke koud ingrediënt op een koud bord. Wat bolletjes aardappelpuree, spruitjes, worteltjes, gele biet enzovoorts, precies zoals Per had voor gedaan. En als afsluiting een heerlijke gestoofde peer op een toefje aardappelpuree. Ik was zo slim om foto’s te maken van de opgemaakte borden die Per had gemaakt, anders was het echt een chaos geworden. Zodra de bon uit de printer kwam, begon Per met het bakken van het vlees, heel kort, zodat daarna het vlees kon rusten en alle vezels weer tot rust zouden komen en de sappen zich weer zouden verdelen door het vlees. Aan de koude kant stond een andere kok de voorgerechten te maken en zodra die waren genuttigd door de gasten, werd het hoofdgerecht uitgeroepen, Per en ik stonden er klaar voor! Zodra Per het seintje gaf, gingen de opgemaakte, koude borden, de speciale Bentley-oven in waarbij veel vocht door de oven gejaagd wordt zodat de ingrediënten niet uitdrogen. Op dat moment werd het vlees in de oven gedaan en na uitvoerig checken door Per, kwam er uiteindelijk een seintje dat de borden er uit mochten. nadat alle dampen vanuit de oven verdwenen waren en mijn beslagen bril weer wat zicht gaf, bleek dat de borden perfect waren verwarmd op zo’n 160 graden en je snapt dat er 6 blaren voor nodig zijn om te beseffen dat je theedoeken moet gebruiken om de borden uit de oven te halen. Het vlees kwam daarna uit de oven en de gerechten werden door ons samen afgemaakt tot een mooie compositie. Na de ram op de bel, werden de borden uiteindelijk weggebracht naar de gasten die door het bedienend personeel in de watten werden gelegd en verzorgd werden. 62 couverts later was ik er kapot van, maar ik was tevreden ‘Weer wat geleerd! Life is good’ bedacht ik me terwijl ik een slokje wijn nam.

Als je er over nadenkt

Hoe mooi is het, dat wanneer je ergens over nadenkt, dat je tot de conclusie kan komen dat er over nagedacht is. Wat een mooi systeem, het mise en place, het koud opmaken, de bonnen, de kennis van alle medewerkers, de chefs, het is gewoon een geoliede machine waar iemand ooit goed over heeft nagedacht. Ik kan me voorstellen dat alle kok’s in Nederland, of waar dan ook, trots mogen zijn over hun rol in dit systeem en wanneer er weer een paar tevreden gasten naar huis keren, je beseft dat je het daar allemaal voor doet. Ik was er ook trots op, maar mistte wel één ding aan de werkzaamheden van deze avond, het contact met de klanten. En wie me kent, weet dat ik een sociaal dier ben en altijd wel een klik heb met de meeste mensen. In de keuken werk je met collega’s en zie je bijna, op een enkele uitzondering na, geen gasten en heb je geen tijd voor een praatje. Na dit avontuur in de keuken heb ik ondertussen al een aantal avonden meegeholpen in de bediening, als gastvrouw, en ik moet bekennen dat dit mij ook erg goed ligt. Het contact met klanten, wijn inschenken en wat uitleg geven daarover, de gasten verzorgen, verwennen en praten met de gasten die genieten van het heerlijke of romantische avondje. Ik moet er over nadenken, wat is de warme kant van een restaurant?

Brasserie Springer

Wil je meer weten als amateur kok of als foodie? Volgende week schrijf ik een nieuwe blog over mijn eerste ervaring in de bediening. Wil je meer weten over Brasserie Springer, dan kun je ze volgen op Facebook, Twitter of bekijk hier hun site en hopelijk treffen we elkaar daar snel!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht De warme kant verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Dingen die je ooit al eens had willen doen, dromen en dan deze dromen uit laten komen, op zoek gaan naar het onbekende achter sommige hele normale dingen, op zoek gaan naar jezelf  en door iets te doen, wijsheid, of zoiets, te vinden. Dat is best mooi toch? Stel je eens voor dat je zomaar de tijd had om dromen en wijsheden na te streven en jezelf te verrijken en je een beter mens te maken door gewoon dingen te doen. Niet dat ik nou zo filosofisch ingesteld ben, maar onbewust heb ik wel een paar dromen die ik gemakshalve even voor je op som:

1) Het klooster in gaan voor retraite
2) Op een chateau in Frankrijk een restaurant beginnen
3) Werken in een restaurant in de keuken of bediening
4) Personal Assistant zijn bij een grote CEO
5) Een topmarketeer zijn
6) Een eigen bedrijf hebben

Nog zo iets filosofisch, jezelf beter maken en ook nog iets doen voor anderen, gewoon omdat het kan! Ik wil niet beweren dat ik dé Socrates van de zelf uitgeroepen Foodies ben, maar wacht even… “WTF! Ik ben een bucketlist-isch-achtig-iets aan het afwerken!”

Afgelopen week ben ik, als een soort van nieuwsgierige foodie, begonnen als kok/keukenhulp bij Brasserie Springer in Schoonhoven. Niet om de Michelin-sterren van de hemel te koken, alhoewel…., maar om te leren hoe het is gesteld met mijn kennis als hobby-kok. Natuurlijk durf ik van mijzelf te zeggen dat ik goed kan koken, ook al verpruts ik ook wel eens een gerecht, en koken voor een grote groep gaat me makkelijk af, maar durf ik als amateur ook te stellen dat ik een goede kok ben? Tricky, vind ik zelf. Een droom is dus iets wat je graag uit wilt zien komen. En dromen doe ik! Geloof me, zie de lijst hierboven, maar ik had nooit durven denken dat ik in een restaurant de kneepjes zou leren van de enthousiaste chefs Per Boerefijn en/of Jelmer Mourik van Brasserie Springer.

Voorbereiden, voorbereiden en nog eens voorbereiden

Omdat je het niet weet, is je beeld van wat een kok in een restaurant daadwerkelijk met je eten doet, wellicht wat ver weg van de werkelijkheid. Natuurlijk worden je frietjes niet ter plekke gesneden, de sausjes niet per tafel gebonden tot een mooie saus en is het een raar idee dat je steak rechtstreeks van de pan op je bord komt zonder even te rusten. Alles, maar dan ook werkelijk alles wordt vooraf zo voorbereid dat, op het moment dat de bestellingen van de gasten zijn gedaan, de medewerkers van de keuken aan de slag kunnen met het maken van de gerechten. In Frankrijk noemt men dit “Mise en place” en wij in Nederland hebben daar dan weer een bijzonder harkerig en bot woord voor uitgevonden “Mastiek maken“. Aangezien ik een Bourgondiër ben, bezig ik alleen nog maar met de mooie Mise en place

En hoe ziet zo’n dag er dan uit, voor de andere nieuwsgierige hobby-koks en Foodies onder ons, die dit best wel eens zouden willen weten. Een kleine greep van 2 middagen mee lopen:

Veel snijden, denk aan 20 kilo frietjes snijden en garen,
Heel veel winterpeen en gele biet schoonmaken met “het hoefijzer” en dan weer in plakken snijden,
Boter in plakken snijden, wel zo handig als de gasten direct een broodje met wat gezouten boter willen hebben voorafgaand aan het voorgerecht,
Deeg maken voor de koek bij het nagerecht,
Hertenbiefstuk ontvliezen en de “bil” eraf snijden, kilo of 20,
Wild zwijn garen in 60 graden voor 48 uur,
Vacumeren van alle verse ingrediënten,
Salades schoonmaken en spoelen en omdat je het al zo koud had mocht ik ze ook gelijk in ijswater knapperig maken, Gerookte spek snijden,
Pesto maken onder toeziend oog van Jelmert
En natuurlijk alles proeven wat te proeven valt
Verder loop je, als ik Jelmer mag geloven, zo’n 16 kilometer op een werkdag tussen de keuken, bijkeuken, patisserie en de keuken boven waar nog een aantal ovens staan. Geloof me, ik weet wat hard werken is! Maar dit was toch wel heel erg heftig maar leuk om te doen! Ik ben in 3 middagen werken zo’n 1,5 kilo kwijtgeraakt, ergens tussen de keuken en de bijkeuken in. En na een glaasje wijn als afsluiting van een drukke dag was zo blij als een kind wanneer ik weer mijn kussen onder mijn hoofd voelen.

De Bourgondiër heeft het druk

Zaterdagavond mocht ik weer acte de présence geven en bij binnenkomst in de keuken keek Per me alweer met olijke ogen aan “jij maakt vanavond de borden op aan de warme kant” riep hij boven de afzuigkappen uit. Na een zéér korte introductie en uitleg hoe de borden opgemaakt moesten worden, werd de ruimte vrij gemaakt voor me en kon ik aan de slag. Gek als je bedenkt hoe de “bonnen” werken die vanuit het restaurant komen, maar je eigenlijk net nooit precies kan duiden hoe het werkt. Geloof me dat je binnen 5 minuten precies doorhebt hoe het systeem van de bonnen werkt en wat er verwacht wordt van je. En dus na 3 uur ploeteren in een hete keuken, 62 couverts verder en 6 blaren van de oven die Per liefkozend “De Bentley” noemt, sta je met trots een glaasje wijn achterover te klokken. Dan pas kom je er achter dat een halve liter water op zo’n avond net iets te weinig is. Maar mijn hemel, wat is dat een rush zeg! Hoe gaaf is het dat je 62 personen een mooi bord voor hebt kunnen zetten, en op een manier dat thuis echt niet voor elkaar te krijgen is. En de vrolijkheid en de grappen en grollen van dit leuke team maken het tot een hele mooie ervaring die bijdraagt aan het gevoel dat hier eten met passie worden bereid.

Wat is een kok

Ben ik dan nu eindelijk zover dat ik mijzelf kok kan noemen? Nee! ik ben er stellig in, koken in een restaurant is heel anders dan wanneer je dat thuis doet. Toch is het koken in een restaurant weer makkelijker dan thuis, want je weet elke dag welke gerechten er geserveerd moeten worden hoe hoe het bereid moet worden. Waar je thuis altijd nét die moeilijke of streberige gerechten kiest waarvan je vrienden denken dat je écht een sterren-kokkie bent, heb je in een restaurant al meer ritme op de gerechten. In een restaurant weet je na een week wel hoe de samenstelling is van de sausjes bij je gerechten of hoeveel je precies moet voorbereiden om een avond door te komen, dus vraag ik me nu hardop af waar het koken moeilijker is. Een ding is wel gelijk aan koken bij jezelf thuis of in een restaurant, zonder passie is er geen reet aan en dat zullen de gasten wel degelijk proeven. Dus ja, ik ben een kok!

Learnings

Wat je ook doet, doe het met passie en met trots. Niet omdat je iets moest leren vroeger op een school, maar omdat je het leuk vindt om te doen, omdat je er energie van krijgt, omdat je hart er ligt en omdat het iets toevoegt aan de beleving. Ik weet nu dat er hard gewerkt wordt in een restaurant en dat de koks in de keuken hun leven in het bereiden van eten stoppen en zal in de toekomst met een nog betere beleving een restaurant binnen stappen, dat staat vast. Wat ook vast staat, is dat ik nog veel te leren heb in een professionele keuken, niet om voor mijzelf te doen maar omdat het zo leuk is om te doen, voor mensen zorgen. Dat brengt me op het volgende, vanavond zal ik voor het eerst als gastvrouw werken bij Brasserie Springer, want ook dit wil ik begrijpen. Zo ben ik nu eenmaal, het ziet er leuk uit en dus wil ik het kunnen, je weet maar nooit of je je droom echt gevonden hebt.

Brasserie Springer

Wil je meer weten als amateur kok of als foodie? Volgende week schrijf ik een nieuwe blog hoe het proces van koken in de keuken van dit restaurant precies werkt. Wil je meer weten over Brasserie Springer, dan kun je ze volgen op Facebook of bekijk hier hun site en hopelijk treffen we elkaar daar snel

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Mise en place op de bucketlist verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Dat ik een Bourgondiër ben is geen geheim en dat er bij goed eten altijd een lekkere wijn hoort, lijkt me logisch. Maar zelfs een Bourgondiër als ik eet een aantal zaken niet, omdat ik het gewoonweg niet te hachelen vind. Een voorbeeld daarvan is zalm, daar doe je me echt geen plezier mee. Rauw, gebakken, uit de oven, verwerkt in gerechten, nee dan nog liever een zak patat met mayonaise waarbij de mayo tot aan je ellenboog komt omdat je precies het laatste restje uit het puntzakje wilt hebben. Zalm is een raar product van moeder natuur, het ziet er beeldschoon uit, de mooie zalmroze kleur geeft je het gevoel van iets puurs, en de structuur ziet er uitnodigend uit om direct met vingers en al op te eten, totdat je de lucht van vis ruikt, waarbij ik altijd weer de gedachten krijg van een vis die al 2 weken dood ligt te dobberen in de rivier De Lek. De zalm die wij in Nederland in de winkels kopen zal heus wel van goede kwaliteit zijn maar zodra er een rottende geur van dooie vis loskomt ben ik al weg. Komt het omdat die vis al 2 weken diepgevroren in een container ligt? Heeft de Albert Heijn de “Tenminste Houdbaar Tot-datum” weer eens verlengt met 2 weken door er een nieuwe verpakking omheen te doen? Wie zal het zeggen. Er is overigens wel een soort zalm die ik wel lekker vind, de gerookte zalm. Onderstaand recept is bijzonder omdat het vettige smaken heeft, een frisse byte en een klein zuurtje.

Benodigdheden voor 4 personen

350 gram gerookte zalm
1 theelepel framboosazijn
1 theelepel sojasaus
1 eetlepel zure room
Verse dille
Komkommer
Peper en zout
2 sneetjes wit brood
boter

Verder een scherp mes en een ring om de tartaar in op te maken (diameter van ongeveer 6 a 7 cm) en een kleine koekenpan.

Stap 1
Snijd de zalm in hele dunne blokjes. Eerst in de lengte dunne slierten snijden, daarna deze weer in hele dunne plakjes snijden zodat je hele kleine blokjes overhoudt. Het hoeft niet perfect, het mag er rommelig uit zien. Snijd de komkommer in de lengte door en haal de pitjes eruit om er vervolgens kleine blokjes van te snijden. Hak de verse dille grof en zet apart. Bewaar nog een takje dille voor de garnering.

Stap 2
Neem twee sneetjes brood en gebruik de ring om twee rondjes uit een boterham te snijden. Ik heb de ronde broodjes gebakken in wat boter, omdat dit een lekkere vette smaak krijgt die bij het gerecht past. Je kunt de ronde broodjes ook besprenkelen met olijfolie en die in een hete pan krokant maken. Gebruik wat boter en bak de broodjes bruin en krokant in een hete pan. Ongeveer een minuut of 5.

Stap 3
Doe de zalm in een grote kom, voeg de zure room, framboosazijn, sojasaus, de gehakte dille en peper en zout naar smaak toe. Roer alles grondig door, zodat elke stukje zalm bedekt is met alle ingrediënten.

Stap 4
Plaats het ronde sneetje brood op het bord en zet de ring er weer op. Het sneetje brood is even groot als de ring en de ring past er precies omheen. Vul nu de ring met de zalm tot hij vol is en druk alles stevig aan. Wanneer je de ring eraf haalt, zorg dan met een lepel dat de zalm niet mee omhoog komt. Bedek de tartaar met wat komkommer en wat verse dille en strooi er nog een klein beetje zout en peper op.

Voilà, je perfecte tartaar van gerookte zalm is klaar!

Wijn tip
Omdat dit gerecht de vetheid van de gerookte zalm heeft en de vettigheid van de boter in het brood, maar ook een frisse bite met zuurtjes is een Beaujolais Blanc een mooie wijn om er bij te schenken. Ik heb gekozen voor de Beaujolais Blanc van Jean-Paul Brun uit 2013, hier schreef ik al eerder over. Deze is natuurlijk verkrijgbaar bij de echt betere slijter als Les Genereux.

Sinds ik dit recept heb gemaakt eet ik ook de vieze vis, weliswaar van de Albert Heijn.

Bon appétit en laat gerust weten of dit recept ook jou kan bekoren!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Tartaar van gerookte zalm verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Betekenis van het woord wijn: alcoholische drank van gegist druivensap.

Je hebt wijn en wijn. Wijn die je meestal op de bonuskaart haalt en wijn waarvoor je iets of iemand op de blote knieën kan danken. Op deze eerste categorie kom ik later nog wel eens terug, nu ga ik het hebben over, zoals in 1199 werd benoemd door koning Jan zonder land, “Adellijke vloeistof”.

De Bordeaux

Vorig jaar waren we weer eens in Frankrijk, in de Limousin, net boven de Dordogne. Daar dus! Waar het vlees nog lekker is, de restaurants gastvrij zijn en die gekke Fransen nog in het bezit zijn van kennis om een goede maaltijd te bereiden. Maar, niet geheel onbelangrijk, het is maar 2 uur rijden om in de Bordeaux te komen en met de benzineprijs van € 1,48 per liter in Frankrijk, doe je dat tegenwoordig lachend. Een makkelijk keuze dus om eens naar Bordeaux te gaan.

De Bordeaux is natuurlijk geroemd om zijn goddelijke ligging, het schone klimaat en een overvloed aan mensen die daar wijn produceren. In deze regio ligt het kleine plaatsje Saint Émilion, net naast het gehucht Pomerol. Bijzonder aan deze twee dorpjes is dat ze bijzonder mooie maar ó zo dure wijnen produceren die door kenners geroemd worden om hun kwaliteiten, mooie pallet en authentieke manier van produceren, je proeft het er echt aan af.

Terug in de tijd

Wij waren er in oktober 2013, samen met Ralph, onze labrador Merel en Berner Sennen Suus. Het is een heikele tocht om met 2 honden in een eeuwenoud stadje rond te dwalen, wijn te proeven in winkels waar wijn staat voor € 10.000,- per fles en te lunchen. Je moet het de Fransen toch nageven, ze zijn gek van honden en mogen echt overal naar binnen. Hulde voor de gekke Fransen.

Sinds de 3e eeuw wordt hier al wijn gemaakt, sinds de Romeinen de boel kwamen opleuken met hun regels, etiquette en normen en waarden die wij tegenwoordig nog steeds nastreven met z’n allen. De consul en dichter Ausonius kwam er 310 wonen, bouwde er zijn huis op de plaats waar nu chateau Ausone zijn wijngaarden heeft.

Wat eeuwen later (8e eeuw) kwam er de kluizenaar Émilion en daar is het stadje Saint Émilion opeens op de kaart.

In 1199 kregen de burgers van Saint Émilion van koning Jan zonder land het onvervreemdbare recht op zelfbeschikking (Jurade). Met betrekking tot de wijn wil dit zeggen dat de mensen zelf mochten controleren of de wijn van een “Goddelijk niveau” was. Wijnen die deze stempel niet kregen, moesten vernietigd worden. Tegenwoordig staan deze dus op de bonuskaart van de Albert Heijn.

Om het verhaal wat duiding te geven: sinds de vroege jaartelling wordt hier wijn geproduceerd die van extreem hoge kwaliteit is en dit proef je dan ook écht. Dit is geen wijn voor watjes die in de zomer op de camping aan de rosé zitten of de wijn van de Gall & Gall van uitstekende kwaliteit vinden. Neen! Deze wijn is echt van zeer hoge kwaliteit en heeft zo zijn prijs.

Kenmerken

De druiven die gebruikt worden bij Saint Émilion zijn de Merlot en de Cabernet Franc.

Op twee terroirs worden deze Goddelijke wijnen verbouwd.

1)Kalk plateau’s: op kalk en klei word bijvoorbeeld de Ausone verbouwd.
2)Kiezel houdende heuvels met een lemen ondergrond, Chateau Cheval Blanc

Beide hebben een zeer kenmerkende smaak, geur en afdronk en zijn de Premiers Grands Crus Classés van deze tijd.

Een simpele Saint Émilion aanschaffen kan al vanaf € 5,- en geloof mij, daar proef je echt gelijk aan dat het zo goedkoop is. Een goede Saint Émilion aanschaffen daarentegen, kan een dure hobby zijn. En geloof mij, alleen het overdenken van welk chateau te kiezen die bij je portemonnee past, kan de gehele micro-economie tot stilstand brengen.

Er zijn 5 reguliere Saint Émilions die in prijs hard kunnen verschillen:

1) Saint Émilion
2) Saint Émilion Grand Cru
3) Saint Émilion Grand Cru Classé
4) Saint Émilion Premier Grand Cru Classé
5) Saint Émilion Premier Grand Cru Classé A

Elke 10 jaar wordt volgens de Appellation d’Origine controlée een nieuwe lijst opgesteld met de beste in de 5 klassen. Absolute toppers zijn Chateau Ausone en Chateau Cheval Blanc.

Tip van een Bourgondiër

Een Saint Émilion is een echte eet-wijn en niet een wijntje dat je even in de zon in de achtertuin weg slobbert. Deze wijn past het beste bij een mooi stuk vlees, liefst iets van de koe (veau) die mooi rood van binnen is. Laatst had ik zelf een fles bij een zelfgemaakte steak tartáre preparé américain, dit paste uitstekend.Een echte goede fles Saint Émilion Premier Grand Cru Classé koop je vanaf de € 70,- per fles en in een restaurant is de prijs voor een goede fles vanaf de € 120,-Je kunt kiezen voor een fles van een lage prijscategorie, maar dan proef je het verschil direct. Het beste kun je naar een Les Généreux wijnkoperij gaan, daar is de kwaliteit altijd erg goed en ook nog waar voor je geld. Koop je bij de Albert Heijn een fles Saint Émilion, dan is het een goede wijn, maar je mag zeker geen topkwaliteit verwachten.

Laatste tip: Slurp de wijn in overvloed, dit geeft meer smaak. Ruik ook veel aan de wijn, dit in combinatie met slurpen geeft een duidelijk pallet van deze Goddelijke vloeistof.

Santé, op de goden!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Saint Émilion, het hele verhaal in een nutshell verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.