Als rechterhand van een top-CEO ben je al druk, laat staan dat je een Personal Assistant van een celebrity bent. Je hobbelt van drukke meetings, volle agenda’s en van jet set-feestjes tot aan diners met allemaal (soms self proclaimed) belangrijke mensen. Het is een zwaar leven, maar tegelijkertijd kun je er zoveel voldoening uithalen om iemand zo te ondersteunen, dat hij/zij zich met de echte belangrijke zaken kan bemoeien. Je bent de rechterhand, sparringpartner, gastvrouw/man en weet alle commerciële deals tot in de details, maar je bent niet degene die in de spotlights staat. Dat is het eenzame vak van Personal Assistant.

Mocht je er ooit voor kiezen om Personal Assistant te worden van een CEO of van een celeb, dan zijn hier wat quick facts die je moet weten:

• Een Personal Assistant verdient tussen de € 3000,- en € 6000,- bruto per maand. Alles natuurlijk afhankelijk van hoe belangrijk de persoon is voor wie je werkt, wat de omzetten zijn van het bedrijf, en wat je precies gaat doen. We weten allemaal dat veel bedrijven een secretaresse tegenwoordig ook al P.A. noemen, dit is dus wel even iets anders. Een Personal Assistant houdt zich bijvoorbeeld ook bezig met marketing/communicatie, sociale media, relatiebeheer, office management en de catering. (om maar wat voorbeelden te noemen)
• Een goede Personal Assistant word je niet door alleen maar een opleiding te volgen. Je hebt een sterk karakter nodig, de wil om dingen te bereiken, veel algemene kennis en ontwikkeling, hebt oog voor detail en moet een brede rug hebben. Wel kun je jezelf trainen door vervolgopleidingen te doen als projectmanagement, events, marketing en communicatie of commerciële opleidingen.
• Discretie is waarschijnlijk het belangrijkste waaraan je moet voldoen. Alles wat je leest, hoort en ziet, behoor je altijd voor jezelf te houden. Roddelen met collega’s is er dus niet meer bij. Je bent een collega, maar ook de rechterhand van. Je collega’s zullen daarom ook minder met je delen, ze houden afstand omdat jij dat ook doet. Best eenzaam.
• Soms werk je voor een hork van een baas of voor de narcist der narcisten. Dit is en blijft erg moeilijk, wanneer je er niet (meer) tegen kan moet je erg snel op zoek gaan naar een andere werkgever. Vergeet niet dat jij als Personal Assistant altijd servicegericht moet zijn, maar anderen (lees: jouw baas of collega’s) moeten je respecteren en als zodanig behandelen.

Wil je een Personal Assistant worden, lees dan eerst deze 5 tips die van belang zijn.

Heb geen 9 tot 5 mentaliteit:
Het klinkt cliché, maar het is echt zo. Als Personal Assistant moet je altijd beschikbaar zijn voor de persoon waar je voor werkt, dat is eenmaal je werk. Wat hij/zij ook wil, jij zorgt er voor, punt! De persoon waar je voor werkt is namelijk erg druk en is slecht te bereiken, dus schrik niet als er laat in de avond of vroeg in de ochtend telefoontjes binnenkomen. Kun je er niet tegen om veel uren achtereen te werken of slaap je slecht omdat je hoofd op volle toeren werkt, zoek dan een andere baan. De baan van Personal Assistant is zwaar en moeilijk, learn to live with it!

Details, details en nog eens details:
Het leven van een CEO of beroemdheid gaat niet over rozen en is alle behalve een lichte job. Je wilt hem/haar niet nogmaals al jouw werk laten controleren, dus zorg dat je oog voor detail hebt. Check, check, dubbel check! Twijfel je ergens over, leg het dan even weg en kijk er later nog eens naar. Zorg er ten alle tijden voor dat je werk altijd af is en dat er geen zaken buitenboord vallen, je wilt geen bloed aan je handen hebben

Relatiebeheer is alles:
Als Personal Assistant moet je iedereen kennen die in je Outlook-contacten of in je mobiele telefoon staan. Je kent iedereen persoonlijk, kent hun persoonlijke en zakelijke verhalen en weet alle details waarover ze contact met je opnemen. Natuurlijk weet je niet alles in de eerste paar maanden van je werk, maar na een half jaar ben je zó ingewerkt en heb je zoveel interesse in de relaties van de CEO, dat je werkelijk meer weet dan je leidinggevende. Je bent eager om te leren en alles te onthouden, ook voor je CEO. Gebruik ook mensen in je netwerk vanuit je vorige baan, dat netwerk kan goud voor je zijn als Personal Assistant.

Nee is een no go!:
Wat hij/zij ook wil, je kan alles en doet ook alles. Ook al stuit iets tegen je borst of heb je er principieel problemen mee, je doet het. Dit is precies waar je voor bent, zaken oplossen voor anderen. Een simpele “nee” kan dus echt niet. En let op mijn woorden, ook al is het niet leuk of zwaar, na verloop van tijd wordt het allemaal makkelijker en doe je de dingen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Dus niet zitten zeuren en huilie huilie, gewoon dingen oppakken.

24/7 multitasking:
Wat je ook moet doen, je CEO blijft zaken over de schutting gooien en je pakt ze op. En zomaar, opeens, na een aantal maanden word het makkelijk voor je om dit allemaal onder controle te houden. Al doende leer je en je ontwikkelt een soort multitask-level wat je nog nooit hebt gehad. Houd dit niveau vast, want dit is je grote toegevoegde waarde als Personal Assistant en je CEO gaat steeds meer van je houden. Hoe meer jij kan oppikken of kan delegeren, hoe meer je CEO zich met belangrijkere zaken kan bezig houden. Multitasking doe je met heel je hart en je houdt er van!

Daarnaast zijn er nog wat extra tips om je in te werken binnen de branche van Personal Assistants.

• Zorg dat je een hele goede relatie opbouwt met iedereen die voor je CEO of celeb werkt. Of het de kapper, bank, accountants of andere managers binnen het bedrijf zijn, zorg dat je een open relatie met ze hebt en dat je kan sparren met ze over jouw werk als Personal Assistant. Luister en leer van de mensen om jouw CEO of celeb heen.
• Ken jij al een Personal Assistant in je directe omgeving en wil je snel leren? Zorg dat je in contact komt met die Personal Assistant en kijk samen waar jouw sterke en zwakke punten liggen en kijk waar je nog moet groeien.
• Zorg dat je bij goede bureaus ingeschreven staat die jou kunnen koppelen aan grote CEO’s of celeb’s. Daarnaast is netwerken via LinkedIn ook erg belangrijk, zorg dat je ook daar aanwezig bent en omschrijf duidelijk wat je kan. Je zult zien dat het werkt. Als je een goede Personal Assistant bent, haal je uiteindelijk net zoveel volgers op sociale media als jouw CEO of celeb.
• Blijf leren, als een spons! Neem alles op en ontwikkel een gezonde interesse om alles te weten en te leren dat met het vak te maken heeft. Maar ook persoonlijke ontwikkeling die niets met het vak te maken heeft, zal je moeten blijven ontwikkelen. Denk bijvoorbeeld aan etiquette tijdens een diner of hoe je met mensen praat tijdens een meeting, alles wat je doet moet je (verder) blijven ontwikkelen. Niets leren is stilstand, daar kom je niet verder mee.
• Wees altijd keurig, zorg dat je er verzorgd uitziet en wees een uitstekend visitekaartje voor jouw CEO of celeb. Loop er niet als een slons bij, maar zorg dat je als een professional gekleed gaat. Wat voor de ene branche netjes is, kan voor een andere branche overdressed zijn. Kijk dus goed naar de branche waarin je werkzaam bent en pas je daarin aan indien nodig.

Het beroep van Personal Assistant is niet zomaar een beroep. Sommigen noemen het `manus van alles` maar dat is niet goed genoeg. Het vak van Personal Assistant is, in mijn optiek, het mooiste vak wat er is!

Mocht je mij willen toevoegen op LinkedIn, graag. Klik hier

Doe er je voordeel mee!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht 5 Tips om een Personal Assistant te worden verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

“Make up your mind!” of “Focus hebben is belangrijk, niet zo zwabberen!” zijn opmerkingen die ik vaak gehoord heb en die echte dooddoeners zijn. Natuurlijk denk ik er wel over na wat ik nu precies wil zijn, ben ik die Personal Assistant die social savy is of ben ik die Social Media Manager of Online Marketeer die toevallig ook goed is in haar werk als Personal Assistant? Natuurlijk ben ik een sociaal dier en onlangs nog het “het knuffeldier van de straat” werd genoemd. 

In mijn werkzame carrière ben ik voornamelijk bezig geweest in sociale functies binnen commerciële organisaties. Denk dan aan Account Management of als Personal Assistant. Mijn werk als Social Media Manager verklaart natuurlijk ook het een en ander, het sociaal zijn! Mijn eerste dagen als kok bij Brasserie Springer waren vooral leuk en erg interessant. Nieuwe dingen proberen, ervaren en leren is toch wel op mijn lijf geschreven, want ik ben van nature iemand die altijd alles wil weten. Werken aan mooie gerechten, opmaken van de borden en alle ingrediënten zo voorbereiden dat er op het moment suprême geen extra werk meer aanzit is gewoonweg een leuke ervaring.

Maar daar komt het sociale dier weer om de hoek kijken, want werken in de keuken is…. hoe zal ik het zeggen? “Werken in de keuken!” Wat ik bedoel is dat je daar met een klein team de blaren op de voeten en handen moet werken om iets moois neer te zetten, maar het contact met de klanten dat zit er domweg niet in. Natuurlijk loopt chefkok Per zijn ronde door het restaurant na een avond hard buffelen, maar als kokkie doe je dat niet. Klaar is klaar, inpakken en wegwezen. En dat is dus precies wat ik mis in de keuken, het contact met de klanten en dus is het weer tijd voor verandering!

De ogen van Margaux keken me vol verwachting aan, zoals Suus de chefkok aankijkt als ze weer een mals stuk vlees van hem wil hebben.

Margot Boerefijn AKA Margaux (naar die wijn uit de Bordeaux) stond als een blij kind te springen en in haar handen te klappen “jeuj!”riep ze hard toen ik vertelde dat ik het contact met de gasten zo mis wanneer ik in de keuken aan het werk ben. “natuurlijk is het leuk met zo’n hecht team, er wordt veel gelachen en hard gewerkt en het is echt super chill om dit te doen” zei ik vol enthousiasme. De ogen van Margaux keken me vol verwachting aan, zoals Suus de chefkok aankijkt als ze weer een mals stuk vlees van hem wil hebben (Suus = huishond van Springer), ik was er even stil van voor ik verder ging “Maar ik ben een sociaal dier en ik mis het contact met de klanten. De klanten het naar het zin maken, ze verwennen met lekker eten, een wijntje bijschenken, een grap en een grol en soms een leuk gesprek.” Margaux was stellig, want dat is ze namelijk altijd, en maakte in een split-second de keuze “Gaaf! Dan kun je aan het werk als gastvrouw, wijn inschenken en de mensen het naar het zin maken. Als er één iemand is die dat kan, dan ben jij het wel!” gaf ze me nog net even mee toen ze alweer uit het zichtveld was verdwenen.

Zwemmen maar

En dan is je eerste avond in de bediening aangebroken, als 44 jarige heb je opeens twijfel aan alles wat je doet of zelfs maar denkt. De meest simpele dingen lijken opeens hoge bergen, té moeilijk om te doen en laten je hersens weer kraken zoals je deed op de crèche. Had ik ooit eens nagedacht over het vasthouden van meerdere borden? Nee natuurlijk niet! En al zeker niet wanneer die borden 160 graden Celsius zijn! Met een dienblad lopen deed ik thuis al liever niet, laat staan dat ik dat ga doen terwijl er zo’n 70 toeschouwers in een restaurant zitten en zitten te wachten op wat sensatie. Een biertje tappen, hoe moeilijk kan dat zijn? ik kan je verzekeren dat wanneer je de vraag krijgt van een tafel, er direct angstzweet uit elke porie komt die je stuk voor stuk laten weten dat je die mensen aan de tafel water voor moet gaan zetten. “Get a grip on yourself!” mompelde ik nog tegen mijzelf toen ik met het schaamrood op de kaken ging vragen wat de meest slimme manier was om een biertje te tappen. “Een écht natuurtalent!” riep Margaux naar me toen mijn eerste biertje gewoonweg perfect van de tap kwam. Met verwondering staarde ik naar het glas Jupiler terwijl ik een knuffel van Margaux kreeg. “hup hup! De volgende, doorgaan nu” kwam streng uit de mond van Margaux. Toch is het een lieve schat hoor, die Margaux, ze houdt wel van aanpakken en niet zeiken. Gewoon doen wat je moet doen en dan komt het vanzelf wel goed. Margaux is niet, zoals bijvoorbeeld de PVDA, van eerst wat uurtjes thee drinken, praten, veel knuffelen en pedagogische gesprekken, nee ze gooit je in het diepe maar kijkt wel toe hoe je het doet.

Ingewerkt

De eerste avond verliep eigenlijk goed, leuke gasten waarmee leuke gesprekken werden gevoerd. Rond hobbelen met een dienblad, vol, ging ook wel prima. Bier tappen, opnemen van de gerechten, wijnarrangementen bijhouden en zelfs de uitleg erbij geven ging eigenlijk wel goed naar mijn idee. Niet dat ik barst van het zelfvertrouwen, want ga maar na, ik heb pas een avond in de bediening gewerkt en ik dacht dus dat het wel goed ging. “Morgenavond draai je alleen als gastvrouw. Brennan en Bas zijn er, dus jullie redden het samen wel. Trouwens, het wordt niet zo druk” brabbelde Margaux me nog na terwijl ik mijn jas wilde aantrekken aan het einde van de avond. “wa..wat?” stamelde ik nog wat na (Ik vond dat zelf wel een erg professionele opmerking) “Je bent een natuurtalent! Het gaat best goed morgenavond” moest mijn gevoel van ongemak een beetje wegnemen. En zo was het dus dat ik de tweede avond alleen aan het werk was met Brennan en Bas waarbij er maar één (leeg) glas was gesneuveld en geen schokkende zaken hadden plaatsgevonden. “Dit zou best wel eens wat voor mij kunnen zijn, werken in de bediening” bedacht ik me aan het einde van de avond.

Nu ben ik 6 avonden verder, heb op 2e kerstdag ook gewoon meegedraaid in de bediening en heb zelfs de pas leren lopen. Voor de leken onder ons, dit is waar de borden worden geplaatst wanneer ze opgemaakt zijn en door de bediening naar de gasten gebracht kunnen worden. Iemand had wel mogen vertellen dat de “Pas” ook heet is, net als de borden.

Mede mogelijk gemaakt door Trudy Boerefijn en Edwin ;-)

Sociale kant van een restaurant

Zo ben ik er dus alweer achtergekomen dat ik een sociaal dier ben, en dat ik een baan moet zoeken waarbij ik mijn sociale eigenschappen kan toepassen. Of ik nu werk in de keuken bij Per, met Margaux in de bediening of Boven Springer als kok of bediening rondloop, het contact met de gasten is het allerbelangrijkste voor mij. De tegenhanger is natuurlijk dat er spontaan personeel moet werken in een restaurant die weten hoe etiquette werkt en hoe je met mensen omgaat. Wanneer de bediening weet hoe je dat het beste moet doen, dan komen de gasten natuurlijk wel terug, want de warme kant van het restaurant is een samenspel tussen de heerlijke gerechten die uit de keuken komen en de gastvrijheid van de bediening die er voor zorgen dat je welkom en op je gemak bent in een restaurant.

Moet ik focus hebben? Mag ik niet zwabberen? Of moet ik doen waar ik het beste in ben? Mag ik die Personal Assistant zijn die social media en Online Marketing goed kan uitvoeren. Of ben ik die Online Marketeer die zo sociaal is dat ze zelfs personal Assistant kan zijn. Hoe het ook zij, ik ben een sociaal dier en het knuffeldier van de straat, en ik ben er trots op!

Voor allen een goed, gezond, sociaal en culinair 2016!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht De echte warme kant van Brasserie Springer verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Wanneer je thuis, als hobbykok, voor je gasten gaat koken, dan loopt het zweet je soms op de rug wanneer je bezig bent in de keuken. De oven staat te loeien, de pannen zijn heet en je bent aan het goochelen om alles op één bepaald moment op de borden te zetten en op te dienen. Het is dan even doorpoten, schakelen, checken en dubbel-checken en dat terwijl je al even bezig was om alles voor te bereiden. Ik ben al geen grote eter, maar wanneer ik een paar uurtjes in de keuken aan de gang ben geweest, dan is mijn eetlust wel tot een dieptepunt gedaald en na een paar wijntjes kun je mij letterlijk wegdragen.

Ik heb nu 4 dagen Per Boerefijn en Jelmert Mourik geholpen in de keuken van Brasserie Springer in Schoonhoven. Een van de eerste termen die ik hoorde tijdens de rondleiding door Per was “de warme kant” en de “koude kant” en je maakt razendsnel de conclusie dat aan de warme kant het warme eten wordt voorbereid en aan de koude kant de koude voorgerechten. ‘Check’ dacht ik nog en vond dat erg logisch. Maar als hobbykok kun je jezelf een hele pientere tante vinden, maar je komt er al vrij snel achter dat je met je 44 jaar opeens weer 16 jaar voelt doordat je totaal geen besef hebt hoe gerechten in een écht restaurant bereid worden. Mijn reis begint aan de koude kant en eindigt met een beslagen bril aan de warme kant

Koud

In mijn vorige blog, Mise en place op de bucketlist, kon je al lezen dat ik op een zaterdagavond Per mocht helpen aan de warme kant van de keuken. Elke dag zijn de helden van de keuken bezig om werkelijk alles voor te bereiden en, op het moment suprême, worden deze zorgvuldig bereidde ingrediënten tot een mooi gerecht omgevormd. Waar je de hele dag bezig bent met koude ingrediënten, snijden, spoelen, schoonmaken en dat soort ongein, ben je aan het einde van een dag tot op het bot toe koud. En wanneer er warme ingrediënten zijn bereid, dan moet het tenslotte weer afkoelen en mag je alsnog de koelcel in om daar nog kouder te worden, want alle ingrediënten moeten goed gekoeld blijven. Uiteindelijk, wanneer het avondeten in de maagjes van alle medewerkers van de keuken zit, wordt de keuken opgestart en worden alle bakken van de koelwerkbank gevuld met alle ingrediënten die zo mooi koel bewaard zijn in de koelcel. Zo’n koelwerkbank is overigens een echt drama kan ik je verzekeren, want je bent al koud en alle ingrediënten inclusief het werkblad zelf is ijskoud. Het is een soort werktafel, maar dan zo koud als een koelkast. Eronder zitten lades, met daarin ingrediënten als vlees en dat soort zaken. Onder een deksel op de werkbank, zitten allemaal bakken, die overigens ook gekoeld zijn, met daarin alle ingrediënten voor bij de hoofdgerechten. Denk dan de zuurkool, aardappelpuree, gestoofde peertjes, appel partjes, puree van champignons, gele biet, spruitjes, worteltjes en nog meer lekkernijen. Dit was mijn werkplek voor de avond, en het beloofde een warme avond te gaan worden!

De warme kant

Nog tot op het bot toe koud, klappertandend en mijn bril schoof, bij elke trilling van mijn lijf, naar het puntje van mijn neus, ik was er totaal niet klaar voor. Per legde mij uit hoe de borden opgemaakt moesten worden, en rammelde binnen een paar minuten 9 verschillende mooi opgemaakte borden in elkaar. Tot mijn stomme verbazing waren de borden koud en de ingrediënten waren, net als ik, behoorlijk koud. ‘De truc is dus, zodra ik het seintje geef, jij de borden in de Bentley stopt’ begon Per met een quasi nonchalante houding gevolgd door een knipoog. Met een half leven in de keuken, kan ik die houding wel begrijpen bedacht ik me en het enige wat ik nog op kon brengen naar Per was ‘Voor hoe lang?’ Het antwoord was er ook een die mij weer niet verraste ‘Tot ik zeg dat ze er uit mogen, een minuutje of 4 dus!’ De bonnen rammelde uit de printer en iedereen besefte dat de eerste gasten hun bestellingen hadden gedaan, we konden aan het werk!

nadat alle dampen vanuit de oven verdwenen waren en mijn beslagen bril weer wat zicht gaf, bleek dat de borden perfect waren verwarmd.

En dus kwam ik er achter dat “mise en place” eigenlijk heel logisch is, anders is het met 62 couverts op een avond niet te doen. Elke bon gaf voor- en hoofdgerechten en ik was allang blij dat ik maar één taak had, de borden opmaken voor het hoofdgerecht. En eigenlijk is het heel simpel, vanuit de koelwerkbank plaats je elke koud ingrediënt op een koud bord. Wat bolletjes aardappelpuree, spruitjes, worteltjes, gele biet enzovoorts, precies zoals Per had voor gedaan. En als afsluiting een heerlijke gestoofde peer op een toefje aardappelpuree. Ik was zo slim om foto’s te maken van de opgemaakte borden die Per had gemaakt, anders was het echt een chaos geworden. Zodra de bon uit de printer kwam, begon Per met het bakken van het vlees, heel kort, zodat daarna het vlees kon rusten en alle vezels weer tot rust zouden komen en de sappen zich weer zouden verdelen door het vlees. Aan de koude kant stond een andere kok de voorgerechten te maken en zodra die waren genuttigd door de gasten, werd het hoofdgerecht uitgeroepen, Per en ik stonden er klaar voor! Zodra Per het seintje gaf, gingen de opgemaakte, koude borden, de speciale Bentley-oven in waarbij veel vocht door de oven gejaagd wordt zodat de ingrediënten niet uitdrogen. Op dat moment werd het vlees in de oven gedaan en na uitvoerig checken door Per, kwam er uiteindelijk een seintje dat de borden er uit mochten. nadat alle dampen vanuit de oven verdwenen waren en mijn beslagen bril weer wat zicht gaf, bleek dat de borden perfect waren verwarmd op zo’n 160 graden en je snapt dat er 6 blaren voor nodig zijn om te beseffen dat je theedoeken moet gebruiken om de borden uit de oven te halen. Het vlees kwam daarna uit de oven en de gerechten werden door ons samen afgemaakt tot een mooie compositie. Na de ram op de bel, werden de borden uiteindelijk weggebracht naar de gasten die door het bedienend personeel in de watten werden gelegd en verzorgd werden. 62 couverts later was ik er kapot van, maar ik was tevreden ‘Weer wat geleerd! Life is good’ bedacht ik me terwijl ik een slokje wijn nam.

Als je er over nadenkt

Hoe mooi is het, dat wanneer je ergens over nadenkt, dat je tot de conclusie kan komen dat er over nagedacht is. Wat een mooi systeem, het mise en place, het koud opmaken, de bonnen, de kennis van alle medewerkers, de chefs, het is gewoon een geoliede machine waar iemand ooit goed over heeft nagedacht. Ik kan me voorstellen dat alle kok’s in Nederland, of waar dan ook, trots mogen zijn over hun rol in dit systeem en wanneer er weer een paar tevreden gasten naar huis keren, je beseft dat je het daar allemaal voor doet. Ik was er ook trots op, maar mistte wel één ding aan de werkzaamheden van deze avond, het contact met de klanten. En wie me kent, weet dat ik een sociaal dier ben en altijd wel een klik heb met de meeste mensen. In de keuken werk je met collega’s en zie je bijna, op een enkele uitzondering na, geen gasten en heb je geen tijd voor een praatje. Na dit avontuur in de keuken heb ik ondertussen al een aantal avonden meegeholpen in de bediening, als gastvrouw, en ik moet bekennen dat dit mij ook erg goed ligt. Het contact met klanten, wijn inschenken en wat uitleg geven daarover, de gasten verzorgen, verwennen en praten met de gasten die genieten van het heerlijke of romantische avondje. Ik moet er over nadenken, wat is de warme kant van een restaurant?

Brasserie Springer

Wil je meer weten als amateur kok of als foodie? Volgende week schrijf ik een nieuwe blog over mijn eerste ervaring in de bediening. Wil je meer weten over Brasserie Springer, dan kun je ze volgen op Facebook, Twitter of bekijk hier hun site en hopelijk treffen we elkaar daar snel!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht De warme kant verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Afgelopen jaar hadden we weer het plan om met de motor naar Sud Tirol af te reizen, want, iedere motorrijder weet, dat de Dolomieten hét paradijs zijn voor de fanaten op motoren. In 2 dagen reden we over de autobahn door Oostenrijk naar Fie’ Allo Sciliar waar onze caravan stond waar we 2 weken zouden bivakkeren. De uitzichten zijn adembenemend, de natuur is schoon en het weer is prachtig. Al 44 jaar ben ik jarig in juni, en de traditie is dat we op mijn verjaring uit eten gaan bij een goed restaurant, zo ook dit jaar. We deden dit in Bolzano, een regio-stadje in Sud Tirol.

Nu weet ik dat ik niet een echte kok ben, maar een hobbyist, een amateur of iemand die maar iets doet in de keuken, maar wel degelijk gek is van eten bereiden, voor mensen zorgen en genieten van het Bourgondische leven uit de Franse keuken. Italië heeft ook zo’n keuken, een keuken die op zichzelf staat, herkenbaar is en de gerechten bijzonder mooi maar simpel zijn. Dus wanneer je op de motor in Italië bent, dan moet je als recht geaarde Bourgondiër natuurlijk lekker eten en dat deden we bij een klein restaurantje in het oude centrum van Bolzano. Ik bestelde daar Penne della cambusa en vrij vertaald is dat Penne van de kombuis.

Kleptomanie

Bij het woord kleptomanie moet ik altijd terugdenken aan mijn vroege jeugd waar mijn moeder me leerde dat stelen niet goed was en, wanneer je dat toch deed, die aardige politie-meneer, die je beste vriend moest zijn, opeens je beste vriend niet meer was. Dit soort pedagogische opvoedtechnieken hebben in ieder geval bij mij het gewenste effect gehad, stelen is een no go! Maar ja, daar zit je dan op je 44e verjaring, zoals ze dat in België noemen, en je krijgt een perfect gerecht voorgeschoteld. waar je overigens wél voor hebt betaald. Mag je dit dan gewoon, het recept bedoel ik dan, gewoon kopiëren (lees: stelen)? Tsja, je hebt er wel voor betaald, dus ik vermoed dat het dan kan, toch? Mijn Penne della cambusa is opgediend in het pannetje waarin het is bereid. Heerlijke zachte penne, veel gorgonzola, wat olijfolie of boter maar niet te veel, gebakken worst, veel peterselie en wat tomaatjes. Terwijl de eerste hap door mijn keel glijd denk ik “deze ga ik jatten!”

Recept voor 1 persoon

Penne 100 gram
1 x Boerenworst rauw en ongekookt
50 tot 70 gram Gorgonzola
3 eetlepels gehakte peterselie
6 Cherry tomaatjes
Kookroom
Geraspte Parmezaanse kaas
Peper en zout

Bereiden

Neem 100 gram gedroogde penne per persoon, en kook deze volgens verpakking lekker zacht. Wil je liever iets meer penne, dan neem je ook iets meer ingrediënten. In princiepe is 100 gram penne per persoon voldoende. Neem de boerenworst en maak een snede en haal de worst uit het vel. snijdt de boerenworst in de lengte doormidden, daarna snijdt je de helften nogmaals doormidden. Van deze repen worst en snijdt er blokjes van, niet te klein. Hak de peterselie fijn en snijdt de cherry tomaatjes in kwartjes. Bewaar er 2 ter garnering. Neem 50 tot 70 gram gorgonzola en kah in kleine stukken zodat het makkelijker smelt. Wanneer je van veel kaassmaak houdt, kun je de 70 gram kaas gebruiken, maar doe voorzichtig omdat de kaas erg sterk smaakt.

Neem een kleine pan en smelt daarin wat roomboter met een scheutje olijfolie en zorg dat alles goed warm is. Bak de stukken boerenworst 4 tot 5 minuten op matig vuur. Zodra de worst gaar is en een kleurtje heeft zet je het vuur laag en doet de Gorgonzola erin. Houdt er rekening mee dat het vuur laag staat, want als de Gorgonzola te heet wordt, dan gaat het schiften. Zodra de Gorgonzola gesmolten is voeg je een flinke scheut kookroom toe en breng het geheel licht aan de kook op matig vuur. Voeg 3  eetlepels peterselie toe en breng op smaak met peper en zout. Als laatste voeg je de cherry tomaatjes toe en je saus is klaar! Proef vaak om te kijken of de saus voldoende smaak heeft van de Gorgonzola. Wil je iets meer smaak, voeg dan nog wat blokjes toe. Als laatste giet je de penne af in een vergiet en besprenkel de warme penne in het vergiet met wat olijfolie en voeg de penne in de pan bij de saus en roer goed door elkaar. Maak af met wat extra peterselie, geraspte Paremezaanse kaas en halve cherry tomaatjes als garnering.

Je Penne della cambusa is klaar! Bij dit gerecht kun je een witte wijn drinken, maar ook een zware rode wijn misstaat niet. Eet smakelijk!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Penne della cambusa verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Dingen die je ooit al eens had willen doen, dromen en dan deze dromen uit laten komen, op zoek gaan naar het onbekende achter sommige hele normale dingen, op zoek gaan naar jezelf  en door iets te doen, wijsheid, of zoiets, te vinden. Dat is best mooi toch? Stel je eens voor dat je zomaar de tijd had om dromen en wijsheden na te streven en jezelf te verrijken en je een beter mens te maken door gewoon dingen te doen. Niet dat ik nou zo filosofisch ingesteld ben, maar onbewust heb ik wel een paar dromen die ik gemakshalve even voor je op som:

1) Het klooster in gaan voor retraite
2) Op een chateau in Frankrijk een restaurant beginnen
3) Werken in een restaurant in de keuken of bediening
4) Personal Assistant zijn bij een grote CEO
5) Een topmarketeer zijn
6) Een eigen bedrijf hebben

Nog zo iets filosofisch, jezelf beter maken en ook nog iets doen voor anderen, gewoon omdat het kan! Ik wil niet beweren dat ik dé Socrates van de zelf uitgeroepen Foodies ben, maar wacht even… “WTF! Ik ben een bucketlist-isch-achtig-iets aan het afwerken!”

Afgelopen week ben ik, als een soort van nieuwsgierige foodie, begonnen als kok/keukenhulp bij Brasserie Springer in Schoonhoven. Niet om de Michelin-sterren van de hemel te koken, alhoewel…., maar om te leren hoe het is gesteld met mijn kennis als hobby-kok. Natuurlijk durf ik van mijzelf te zeggen dat ik goed kan koken, ook al verpruts ik ook wel eens een gerecht, en koken voor een grote groep gaat me makkelijk af, maar durf ik als amateur ook te stellen dat ik een goede kok ben? Tricky, vind ik zelf. Een droom is dus iets wat je graag uit wilt zien komen. En dromen doe ik! Geloof me, zie de lijst hierboven, maar ik had nooit durven denken dat ik in een restaurant de kneepjes zou leren van de enthousiaste chefs Per Boerefijn en/of Jelmer Mourik van Brasserie Springer.

Voorbereiden, voorbereiden en nog eens voorbereiden

Omdat je het niet weet, is je beeld van wat een kok in een restaurant daadwerkelijk met je eten doet, wellicht wat ver weg van de werkelijkheid. Natuurlijk worden je frietjes niet ter plekke gesneden, de sausjes niet per tafel gebonden tot een mooie saus en is het een raar idee dat je steak rechtstreeks van de pan op je bord komt zonder even te rusten. Alles, maar dan ook werkelijk alles wordt vooraf zo voorbereid dat, op het moment dat de bestellingen van de gasten zijn gedaan, de medewerkers van de keuken aan de slag kunnen met het maken van de gerechten. In Frankrijk noemt men dit “Mise en place” en wij in Nederland hebben daar dan weer een bijzonder harkerig en bot woord voor uitgevonden “Mastiek maken“. Aangezien ik een Bourgondiër ben, bezig ik alleen nog maar met de mooie Mise en place

En hoe ziet zo’n dag er dan uit, voor de andere nieuwsgierige hobby-koks en Foodies onder ons, die dit best wel eens zouden willen weten. Een kleine greep van 2 middagen mee lopen:

Veel snijden, denk aan 20 kilo frietjes snijden en garen,
Heel veel winterpeen en gele biet schoonmaken met “het hoefijzer” en dan weer in plakken snijden,
Boter in plakken snijden, wel zo handig als de gasten direct een broodje met wat gezouten boter willen hebben voorafgaand aan het voorgerecht,
Deeg maken voor de koek bij het nagerecht,
Hertenbiefstuk ontvliezen en de “bil” eraf snijden, kilo of 20,
Wild zwijn garen in 60 graden voor 48 uur,
Vacumeren van alle verse ingrediënten,
Salades schoonmaken en spoelen en omdat je het al zo koud had mocht ik ze ook gelijk in ijswater knapperig maken, Gerookte spek snijden,
Pesto maken onder toeziend oog van Jelmert
En natuurlijk alles proeven wat te proeven valt
Verder loop je, als ik Jelmer mag geloven, zo’n 16 kilometer op een werkdag tussen de keuken, bijkeuken, patisserie en de keuken boven waar nog een aantal ovens staan. Geloof me, ik weet wat hard werken is! Maar dit was toch wel heel erg heftig maar leuk om te doen! Ik ben in 3 middagen werken zo’n 1,5 kilo kwijtgeraakt, ergens tussen de keuken en de bijkeuken in. En na een glaasje wijn als afsluiting van een drukke dag was zo blij als een kind wanneer ik weer mijn kussen onder mijn hoofd voelen.

De Bourgondiër heeft het druk

Zaterdagavond mocht ik weer acte de présence geven en bij binnenkomst in de keuken keek Per me alweer met olijke ogen aan “jij maakt vanavond de borden op aan de warme kant” riep hij boven de afzuigkappen uit. Na een zéér korte introductie en uitleg hoe de borden opgemaakt moesten worden, werd de ruimte vrij gemaakt voor me en kon ik aan de slag. Gek als je bedenkt hoe de “bonnen” werken die vanuit het restaurant komen, maar je eigenlijk net nooit precies kan duiden hoe het werkt. Geloof me dat je binnen 5 minuten precies doorhebt hoe het systeem van de bonnen werkt en wat er verwacht wordt van je. En dus na 3 uur ploeteren in een hete keuken, 62 couverts verder en 6 blaren van de oven die Per liefkozend “De Bentley” noemt, sta je met trots een glaasje wijn achterover te klokken. Dan pas kom je er achter dat een halve liter water op zo’n avond net iets te weinig is. Maar mijn hemel, wat is dat een rush zeg! Hoe gaaf is het dat je 62 personen een mooi bord voor hebt kunnen zetten, en op een manier dat thuis echt niet voor elkaar te krijgen is. En de vrolijkheid en de grappen en grollen van dit leuke team maken het tot een hele mooie ervaring die bijdraagt aan het gevoel dat hier eten met passie worden bereid.

Wat is een kok

Ben ik dan nu eindelijk zover dat ik mijzelf kok kan noemen? Nee! ik ben er stellig in, koken in een restaurant is heel anders dan wanneer je dat thuis doet. Toch is het koken in een restaurant weer makkelijker dan thuis, want je weet elke dag welke gerechten er geserveerd moeten worden hoe hoe het bereid moet worden. Waar je thuis altijd nét die moeilijke of streberige gerechten kiest waarvan je vrienden denken dat je écht een sterren-kokkie bent, heb je in een restaurant al meer ritme op de gerechten. In een restaurant weet je na een week wel hoe de samenstelling is van de sausjes bij je gerechten of hoeveel je precies moet voorbereiden om een avond door te komen, dus vraag ik me nu hardop af waar het koken moeilijker is. Een ding is wel gelijk aan koken bij jezelf thuis of in een restaurant, zonder passie is er geen reet aan en dat zullen de gasten wel degelijk proeven. Dus ja, ik ben een kok!

Learnings

Wat je ook doet, doe het met passie en met trots. Niet omdat je iets moest leren vroeger op een school, maar omdat je het leuk vindt om te doen, omdat je er energie van krijgt, omdat je hart er ligt en omdat het iets toevoegt aan de beleving. Ik weet nu dat er hard gewerkt wordt in een restaurant en dat de koks in de keuken hun leven in het bereiden van eten stoppen en zal in de toekomst met een nog betere beleving een restaurant binnen stappen, dat staat vast. Wat ook vast staat, is dat ik nog veel te leren heb in een professionele keuken, niet om voor mijzelf te doen maar omdat het zo leuk is om te doen, voor mensen zorgen. Dat brengt me op het volgende, vanavond zal ik voor het eerst als gastvrouw werken bij Brasserie Springer, want ook dit wil ik begrijpen. Zo ben ik nu eenmaal, het ziet er leuk uit en dus wil ik het kunnen, je weet maar nooit of je je droom echt gevonden hebt.

Brasserie Springer

Wil je meer weten als amateur kok of als foodie? Volgende week schrijf ik een nieuwe blog hoe het proces van koken in de keuken van dit restaurant precies werkt. Wil je meer weten over Brasserie Springer, dan kun je ze volgen op Facebook of bekijk hier hun site en hopelijk treffen we elkaar daar snel

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Mise en place op de bucketlist verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Je kent die momenten wel in je leven dat je denkt “laat de boel maar de boel, ik heb er wel een beetje genoeg van!” Ook een Bourgondiër als ik heeft die momenten wel eens gehad in haar leven. Zo denk ik terug aan een scheiding of na het faillissement van mijn bedrijf in 2009 dat ik dacht “sluit mij maar op in een klooster”. Afgelopen maanden was het weer zo’n periode dat ik liever in een put onder de grond zat in plaats van nog een fles wijn open te trekken. Achteraf bedenk ik me dat die volgende fles geen verkeerde optie was, maar het alternatief was eigenlijk toch beter.

Ik ga het klooster in! Terug naar af, terug naar de basis, even helemaal niets en op zoek naar bezinning.

Al sinds mijn jaren als twintiger heb ik zo nu en dan wel eens de behoefte om een klooster in te gaan. Waarom? Al sla je me hartstikke dood, maar noem het een roeping De afgelopen tijd was best pittig, hierover zal ik niet uitwijden, maar ik moest iets doen met mezelf. “Ik ga het klooster in!” riep ik naar ’t schatje die door de bank heen zakte van schrik. Daar zit je dan als goede vent, lekker aan een wijntje en je hebt een gezellige avond met je meisje en opeens hoor je dat? Kan mij voorstellen dat je denkt “wat is er in hemelsnaam gebeurd?” Na een korte discussie flapte ik er ook nog uit dat ik een maand in retraite wilde, de shock was compleet. Mijn schatje is toch wel de liefste van de hele wereld want hij vond het een goed idee “als je het wilt doen, dan moet je het gewoon gaan doen” zei hij. “Maar misschien is een weekendje ook wel voldoende” voegde hij er nog snel aan toe.

De volgende ochtend hing Tante Vivian in de email met een zeer vriendelijke en communicatieve zuster van het klooster. Jazeker! Zusters mailen, zitten op Facebook en Twitter en bloggen ook met enige regelmaat op hun website. Raar hoe in je hoofd bepaald wordt dat zusters dit soort dingen niet doen, je verwacht dat ze stil zijn en de buitenwereld nooit meer zien, maar niets is minder waar. Enfin, een lang verhaal kort, maar de zuster adviseerde ook om gewoon een weekend mee te leven en kijken hoe het bevalt. De afspraak is dat ik meeleef in het klooster voor een weekend, dat betekent mee bidden, helpen in het klooster met werk dat voor handen is, mee eten met de zusters en zo af en toe een goed gesprek.

Nou daar ga ik dan, gaf ’t schatje nog een laatste kus en liep door het hek de kloostertuin in. Ik bleef maar naar hem kijken, had zo met hem te doen.

‘T schatje bracht me weg naar het klooster. Het was lang ijzig stil in de auto. Ik was vreselijk gespannen, wat kon ik verwachten? Niet roken, geen telefoon, laptop of internet en geen flesje wijn bij het eten, ik lijkt wel gek! Maar toch ook dat kriebelende gevoel dat je dit perse wilt meemaken, ongeacht hoe moeilijk het is. Eenmaal aangekomen bij het klooster volgden veel kusjes, knuffels en bemoedigende woorden “nou daar ga ik dan” zei ik zacht. Ik gaf een laatste kus en liep door het hek de kloostertuin in. Ik bleef maar naar hem kijken, had zo met hem te doen. “wat bezielde ik” bedacht ik me toen ’t schatje uit het zicht was en ik de eerste stap op de trap van het klooster zette. De deur opende en een vrolijke zuster keek met olijke ogen op me neer van boven aan de trap, waar mijn voet nog op de eerste trede stond en alle vrees of vreemde gedachten in een keer van mijn schouder afvielen “jij moet Vivian zijn!” riep de zuster vrolijk naar me.

dit was pas thuiskomen, als een warme deken die om je heen geslagen wordt.

Na wat korte plichtplegingen en kennismakingen werd ik naar mijn kamer gebracht in het gastenverblijf op 3 hoog. Er stond alleen een bed, boekenkast, wastafel en een tafel met 2 stoelen, verder was er helemaal niets. Douchen deed ik op de douche op de gang die er speciaal was voor de gasten. Ik was zo blij als een kind! En dan opeens, begint het dagelijks leven op het klooster. 4 maal per dag naar de kapel, zwijgzaam met alle zusters naar de eetzaal na de dienst, nog meer bidden voor het eten dat we hebben gekregen, eten, lachen met de zusters, goede gesprekken en mooie verhalen van de zusters die zij hebben meegemaakt tijdens hun leven in het klooster. Ik moet iedereen die dit leest eerlijk bekennen, dit was pas thuiskomen, als een warme deken die om je heen geslagen wordt. De liefde en begrip die deze zusters hebben gegeven is onbeschrijfelijk groot, en ze gaven de inzichten die je vroeger op school al leerde: Wees eerlijk, zorgzaam, vriendelijk, wees goed, doe goed. Ik had goede gesprekken met de vrolijke zuster en haar input dreunt nog na van dit weekend in het klooster. Om eerlijk te zijn mis ik de omgeving van rust, liefde, zorgzaamheid en vriendelijkheid nu ik weer thuis ben in in de harde werkelijkheid terecht ben gekomen.

Wauw, ik dacht aan droog brood en soep, maar dit had ik echt niet verwacht!

Mijn learnings zijn wel duidelijk: Wees goed, doe goed en denk goed om jezelf, dan vind je vanzelf het juiste pad. Maar een andere learning is het eten in het klooster, man wat is dat lekker zeg! In ochtend vers kloosterbrood, en met kloosterbrood bedoel ik ook echt kloosterbrood. Elke ochtend een grote kan koffie of verse warme melk van hun eigen koeien, ze hebben er overigens 150. Ook een eitje krijg je er gewoon. Je kunt zelfs kiezen, hard of zacht gekookt. Verse kaas en vleeswaren en zelfs heerlijke romige yoghurt kun je als ontbijt nemen. In de middag is er warm eten wat zelfs ik als provinciaaltje nooit heb gekend. Pasta met een heerlijke stoofpot of aardappelgratin met asperges in botersaus met ei zijn gewoon wat voorbeelden die ik daar heb gegeten. Als foodie was dit toch wel een soort van wake-up call. Wij Nederlanders eten zo slecht, dat ik durf te stellen dat er in kloosters nog beter wordt gegeten. We moesten ons kapot schamen met onze McDonald’s en vieze patat en shoarma op iedere hoek van de straat, laat staan wat ze bij de Albert Heijn durven te verkopen. Deze learning gaat ook mee voor de toekomst, eet goed!

Nu, bijna een maand later heb ik nog steeds de drang om voor een langere tijd mee te leven in dit klooster. Geen lastige hoofdbrekers, geen snelle maatschappij waar “IK” in kapitalen gedrukt staat, geen verplichtingen en rekening houden met anderen, maar gewoon tot bezinning komen, de rust vinden en terug naar jezelf gaan met behulp van deze liefdevolle zusters van dit mooie klooster. Wat is het doel? In ieder geval om er als beter mens uit te komen. Ik raad het jullie allemaal aan, doe eens gek en ga terug naar jezelf.

Uiteraard wil ik hierbij nogmaals alle lieve zusters van het klooster bedanken, met name de “vrolijke zuster” en natuurlijk moeder overste voor hun liefde, begrip en gastvrijheid.

Wil je ooit een leven in balans hebben? Google dit: Ora et labora en dan begrijp je goed wat deze zusters bedoelen en wat het voor je kan doen. En als je wilt weten waar ik dit weekend heb beleefd, kijk hier dan op de site van het klooster van het Heilig bloed of volg de vrolijke zuster op Twitter

Een dagje uit naar het klooster kan ook! De Brabantse Kluis, waar de 150 koeien staan, is een geweldig restaurant waar je na een wandeling in de buurt even lekker op adem kunt komen. Na een heerlijke maaltijd en een drankje kun je een mooie wandeling maken in de kloostertuin.

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Foodie in een klooster verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Soms heb je wel eens die onbedwingbare honger naar malse spareribs, sappig en spicy. Op een hobbeltje ga je naar de keurslager om de hoek en bestel 2 van die grote lappen die daar net uit de oven komen. Eenmaal thuis pimp je ze even op in de oven en vol verwachtingen begin je te kauwen. In een flits ben je weer terug op aarde en heb spijt als haren op je hoofd dat deze spareribs hebt gekocht. Nee, je had beter naar een restaurant kunnen gaan waar ze op houtvuur hebben liggen garen en je bij het aanraken van de spareribs de botjes er al uit vallen.

Geen paniek, in mijn blog op Lekkertafelen.nl heb ik het perfecte recept om deze sappige spareribs zelf te maken….. op de Weber.
Wil je weten hoe? Zorg dat je voldoende wijn in de buurt hebt want om tot deze goddelijke spareribs te komen liggen ze maar liefst 5 uur op de BBQ!

Heel veel succes en eetsmakelijk met de Perfecte sappige spareribs met een spicy marinade!

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Perfecte sappige spareribs met een spicy marinade verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Afgelopen week was ik te gast op Taste of Amsterdam op de stand van restaurant Le Garage van Joop Braakhekke. Als blogger voor LekkerTafelen.nl mocht ik de 12 appellations van de Beaujolais komen proeven en daar natuurlijk een blog over schrijven. Iedereen weet dat de Beaujolais van grote hoogte naar beneden is gedonderd en is vergaan tot een bloemetjeswater omdat de wijnboeren meer bezig waren met geld verdienen dan met wijn maken. Samen met Joop Braakhekke heb ik een bordje coq au vin mogen opeten en hebben we samen geproost op de bijzonder mooie wijnen die uit de Beaujolais komen.

Lees hier mijn ervaringen op LekkerTafelen.nl

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Wederopstanding van de Beaujolais verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Als er één land moest zijn waar ik geboren had willen worden, dan was het wel in la douce France geweest. Vergis je niet, ook Nederland kan erg mooi zijn maar van de Nederlandse keuken word ik niet heel erg vrolijk als rechtgeaard Bourgondiër. Frankrijk daarentegen heeft zo’n beetje het ‘tafelen’ uitgevonden. En het goddelijke eten mag weggespoeld worden met de ontelbare wijnen die in het land geproduceerd worden. Frankrijk heeft het zo’n beetje allemaal: goede groenten, fruit, vlees, wijn, tabak en zelfs de attributen om het heerlijke voedsel te nuttigen hebben zij tot kunst verheven. Over wijngebieden wil ik nog wel eens twisten tussen Frankrijk en Italië en dan met name de Piemonte, hier kom ik nog wel eens op terug. Lees hier het artikel op Lekkertafelen.nl: 

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Vette lever of foie gras verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.

Iedereen heeft wel een dingetje waar je gek op bent of waarvan je weet dat je er verslaafd aan kan raken. Ik heb dat dus met Franse chocolade die door een échte chocolatier en met de hand is gemaakt.

Lees hier de blog op eet.nu 

Del.icio.us

Facebook

TweetThis

Digg

StumbleUpon

Het bericht Je hebt chocolade… en Belgische chocolade! verscheen eerst op Vivian van Brussel | PA FOR A DAY.